Perle

Lieve Perle en co.

LIeve Perle, och ik moet huilen om je hele verhaal. Je doet het allemaal zo goed en het is allemaal zo verschrikkelijk moeilijk.
Voel je asjeblieft niet zo schuldig meisje. Het is allemaal zoals het is. Daar kan niemand iets aan veranderen.

Je bent een prachtmama vind ik, want je wilt er voor 200% zijn voor je meiskes. Dat gaat helaas niet altijd. Je hebt ook tijd voor jezelf nodig.

Ik hoop dat je heel sterk uit deze therapie komt en dat je dan de zorg weer op je kan nemen voor je man en kinderen. Maar misschien mag je ook hulp vragen zodat je niet alles alleen hoeft te doen?
Praat daar maar eens over met de mensen die je nu begeleiden. Ik roep maar wat maar weet het ook niet zo goed en ik zou je zo graag willen helpen.

Een hele dikke knuffel van mij en heel veel sterkte meisje.

Perle, ik vind het knap dat je het al die jaren hebt volgehouden. Dat je nu even het niet trekt is niet meer dan normaal. Er zijn mensen die met twee standaard kinderen al het een enorme opgave vinden!!!!!!

dus denk zeker nu maar eens aan je zelf

Sterkte

pien66 wrote: Perle, ik vind het knap dat je het al die jaren hebt volgehouden. Dat je nu even het niet trekt is niet meer dan normaal. Er zijn mensen die met twee standaard kinderen al het een enorme opgave vinden!!!!!! dus denk zeker nu maar eens aan je zelf Sterkte

ja, klopt helemaal! ik vind dat ook, hoor!

perle,ik vind dat jij een perfecte moeder bent,je wilt het beste voor je kinderen,dat gaat nu ten koste van jezelf.Voel je niet schuldig,zoveel kan een mens echt niet volhouden.nu eerst tijd om aan jezelf te werken,je gaat prima,ook al is het vast moelijk.Je gaat steeds een klein stapje vooruit.Vind het al knap dat je zelf een berichtje plaatst.

heel veel sterkte!

Meia wrote: LIeve Perle, och ik moet huilen om je hele verhaal. Je doet het allemaal zo goed en het is allemaal zo verschrikkelijk moeilijk. Voel je asjeblieft niet zo schuldig meisje. Het is allemaal zoals het is. Daar kan niemand iets aan veranderen. Je bent een prachtmama vind ik, want je wilt er voor 200% zijn voor je meiskes. Dat gaat helaas niet altijd. Je hebt ook tijd voor jezelf nodig. Ik hoop dat je heel sterk uit deze therapie komt en dat je dan de zorg weer op je kan nemen voor je man en kinderen. Maar misschien mag je ook hulp vragen zodat je niet alles alleen hoeft te doen? Praat daar maar eens over met de mensen die je nu begeleiden. Ik roep maar wat maar weet het ook niet zo goed en ik zou je zo graag willen helpen. Een hele dikke knuffel van mij en heel veel sterkte meisje.

Perle, ik sluit me helemaal bij Meia aan. Zo te lezen hebben jouw meisjes ieder op haar eigen manier, een heftige vorm van Asperger. Met mijn zusje (orthopedagoog, specialisme autisme) kletsen we zo af en toe over allerlei complexheden. Vanuit het kind, maar ook vanuit het ouderschap. Hoe dan ook, conclusie is altijd dat het mega zwaar is, en je nooit weet of je de juiste weg bewandeld.

Maar conclusie is ook: je wikt, weegt, improviseert, en besluit wat op dat moment het beste lijkt. Soms besluit je ook onhaalbare dingen, die ten koste gaan van meestal jezelf. En Perle, jij bent de expert van jouw meisjes. Dat zal niemand betwijfelen, maar dit is zo mega moeilijk. Er zijn tientallen specialisten, die hier maanden, jaren, op studeren. En ik weet theorie is heel anders dan praktijk. Maar het zou heel fijn zijn als je deze zware last kunt delen.

Voordeel is: het zijn mensen die niet in jouw familie betrokken zijn, en die je dus ook niet kunt bezwaren. Het is hun werk. Verder bekijken zij het objectief. Zelf weet je zo precies wat te doen om het allemaal zo gladjes mogelijk te laten verlopen, maar soms is het niet haalbaar. Erken dat het leven voor jou niet gladjes verloopt, maar dat dit eigenlijk voor niemand geldt. (Ook al zit er verschil in een hobbelweg, en een weg met bergen). Ook voor de meisjes zal dit zo zijn, en dat mag.

Oftewel; zoals Meia zegt; ik roep maar wat, maar hulpvragen mag!

Perle, en Perlefientje hou vol.

Rosemarie