hoi allemaal,

even een niet zo'n leuk berichtje maar ik moet het even van mij af schrijven.

een tijdje geleden heb ik ook een stukje geschreven over de ruzie met mijn ouders. toen was het vakantie tijd en ik weet niet of iedereen het meegekregen heeft. ik zal het even samenvatten.

op de verjaardag van mijn oudste (8-7) kreeg ik ruzie met mijn ouders omdat mijn vader foto's probeerde te maken van michael terwijl hij zich aan het verkleden was en net z'n broek uit had om een droge broek aan te trekken. ik vond dat niet nodig en michael wilde dat niet maar mijn vader ging maar door. van het een kwam het ander en mijn vader en moeder zijn uiteindelijk kwaad vertrokken.ik was toen 34 weken zwanger. na die dag heb ik ruim 1,5 niks van hen vernomen. op vrijdag was mijn vader jarig.(17-7) wij zijn toen niet geweest maar ik heb hem een kaartje gestuurd. toen kwam de briefwisseling op gang. ze wisten niet waarom wij niet waren geweest op de verjaardag, en wij kregen overal de schuld van. vooral mijn man. wij waren overal over aan het liegen terwijl dingen die wij schreven wel degelijk gebeurt waren en daar ook getuigen van zijn. maar dat willen ze niet inzien. na 2 weken heb ik een mail naar hen gestuurd omdat mijn bloeddruk zo hoog werd dat het gevaarlijk werd. ik wilde rust voor mij en mijn gezin. dat heb ik dan ook gekregen.

nu het vervolg hierop.

de dag dat silvia geboren is heb ik hen op de hoogte gebracht dat ze er een kleindochter bij hadden. de volgende dag zijn ze geweest. niet vragen hoe het met mij was. alleen maar met silvia en de andere kinderen bezig zijn. ze waren ook zo weer weg.(nog geen uur geweest) geen felicitaties, een boeketje bloemen bij de benzinepomp vandaan. het ging allemaal heel stroef. na 6 dagen was onze middelste jarig en ze nodigde zonder iets te vragen zichzelf uit. maar omdat natasja helemaal blij was dat opa en oma zouden komen op haar verjaardag hebben we dat zo maar gelaten voor haar. maar weer geen felicitaties naar onze kant alleen de kinderen. nou daar pas ik voor. ik ben tenslotte hun dochter. ik heb ze dan ook een brief gestuurt met daarin mijn bevindingen. en dat ik eerst alles uitgepraat wil hebben voordat er weer gewoon contact kon zijn. er was al te veel gebeurt om zomaar voorbij te laten gaan. maar aangezien ik nog in mijn kraamtijd zat en volop last had van mijn hormonen(veel huilen vooral door deze ruzie) wilde ik eerst tot rust komen. dat vond mijn vader maar raar en hij belde mij dan ook op. dat werd een gemeen telefoongesprek waar wim(mijn man) voor grof vuil werd uitgemaakt en dat ik niet wist waar ik over praatte(ik zal jullie de detailles besparen maar die waren niet mild) ik heb op een gegeven moment de hoorn erop gelegt omdat ik er niet meer tegen kon. er is een tijd voorbij gegaan maar afgelopen woensdag stonden ze ineens bij school. ze wilde de kinderen zien  (niet hun dochter) maar wij hadden de kinderen gezecht dat ze niet bij hun in de auto mochten stappen als opa en oma dat vroegen. ze zijn dus ook naar huis gegaan en daar kwamen mijn ouders dus ook naartoe en vroegen of ze binnen mochten komen. (het blijven toch mijn ouders dus ik heb mijn trots maar opzij gezet en ze binnen gelaten) maar eenmaal binnen werden er steeds weer dingen gezecht waar de kinderen bij waren. ik was het zo zat en dat kregen ze ook in de gaten. na 30 minuten zijn ze dan ook weer vertrokken. mij met 2 ontroostbare kinderen achterlatend. ik was zo kwaad dat ze zo op de stoep stonden zonder wat van zich te laten horen. ik heb hen toen weer een mailtje gestuurd dat ik dit niet meer wilde hebben. en dat we eerst moesten praten, maar dat vonden zij niet nodig en ik moest eens bij mij zelf te raden gaan want wim had alles in touw gezet om mij en mijn ouders uit elkaar te drijven. toen was voor mij het hek van de dam. ik wilde geen contact meer met ze, maar wim had toch zoiets van, het zijn wel je ouders dus die heeft ze gisteren een mailtje gestuurd met de vraag of ze nog zouden willen praten, kreeg ik net een mailtje van hen dat ik met wim moest gaan praten ipv met hen en dat wim alles bij elkaar loog en nog veel meer dingen. hoe moeilijk ik het er ook mee heb maar ik voor mijzelf nu het hoofdstuk afgesloten. ik wil en kan geen contact meer met ze hebben. het doet me te veel verdriet.

het enigste waar ik nu mee zit is dat mijn vader vandaag schreef dat hij alles zal doen om maar de kinderen te blijven zien. nu ben ik bang dat ze wat zullen uithalen. ik kan dus de kinderen niet meer met een gerust hart buiten laten spelen of alleen naar school of huis laten gaan. die vrijheid zijn ze nu dus even kwijt. ik heb vandaag de juffen ook hiervan op de hoogte gebracht zodat ze de kinderen niet zomaar zonder dat ik het weet uit school kunnen halen.ik hoop maar dat er nooit wat zal gebeuren maar ben er bang voor.

dit was een lang verhaal maar het lucht wel op om er even over te schrijven.

Ik kan me voorstellen,dat jullie heel erg hiermee zitten.het is niet niks om met je ouders overhoop te liggen,maar misschien na een tijdje rust,is er ruimte voor een gesprek.

Heel veel sterkte voor jou en je gezin.

Wat een narigeheid maar misschien al er een tijdje geen contact is geweest komt het allemaal tot rust en is er wel weer een mogelijk tot contact.

veel sterkte en ik hoop veel rust voor jouw en je gezinnetje

Wie zegt dat het leven leuk is?

Maak er met man en kinderen maar iets heel erg leuks van dat is heeeeeeeeeeeeeeeeeeel belangrijk................en wie weet komt er later een gesprek maar dan moet dat wel zonder de kinderen erbij .

HEEL HEEL VEEL STERKTE  GROETJES CORRIE

Ik kan heel goed begrijpen wat je schrijft, zelf heb ik ook 10 jaar geleden de stap gemaakt en het contact met m`n zus en ouders afgebroken. Tuurlijk doe je dit niet ZOMAAR maar de emmer is ooit een keer vol. Het heeft ons gezin heel veel rust gebracht, en dat is het belangrijkste !!!!!! Je hebt er nu nog heel veel gemengde gevoelens bij maar dit slijt. Probeer ook de mensen in je omgeving duidelijk te maken dat je deze keus hebt gemaakt.Er zijn mensen die het toch nodig vinden om je dingen over je ouders te vertellen en dan blijf je onrust houden!!! Wat betreft de kinderen zal altijd moeilijk blijven.Ze zijn nog te klein om het te begrijpen.

Geniet van je gezinnetje en laat de rest denken wat ze willen.....

Heel veel sterkte, dikke knuffel

Anita

dank jullie wel voor alle steun. dat doet veel goed. als er ooit gepraat kan worden met mijn ouders dan gaat het idd zonder dat de kinderen er bij zijn. want 7 en 9 jaar is veel te jong om er bij te zijn en het te snappen. en voor het geval er nare dingen gebeuren tijdens zo'n gesprek: daat wil je kinderen niet mee opzadelen. maar eerst ga ik genieten van ons gezinnetje en probeer ik rust te krijgen in mijzelf.

wat naar allemaal, maar ik vind toch wat je moet doen wat jouw goed lijkt. jij hebt jouw gezin waar je mee moet leven en dan beter gelukkig met je gezin en dan ,als het niet anders kan zonder ouders. dan dat je allemaal in jullie gezin ongelukkig bent.

ben niet zo goed met woorden op papier maar wens jullie alle geluk toe en veel sterkte in zo n moeilijke tijd

quality=