broekschijter

Gelukkig is dat mijn enigste gebrek

En ge moogt die schijtluis letterlijk nemen, de zenuwgassen die door het alles gespannen houden ontstaan, ontsnappen heel fijntjes en geniepig en dan moet het raamke open. Deze periode heb ik wel geluk want dan zijn er nog boeren die hun mest aan het verdelen zijn op het veld en kan ik het daarop steken. De eerste keer tijdens de rit gelooft iedereen het nog, de tweede keer is er al argwaan en daarna gelooft niemand het meer.

Ik denk dat ik weet waarvan die angst komt en als ik die beelden nu eens zou kunnen terugvinden in mijn geheugen dan denk ik wel dat het betert. Mijn broer die 10 jaar jonger is dan ik (in die tijd was het nog mode om een nakomerke te hebben want bijna elke gezin had er zo wel eneke) weet het nog perfect. Hij was toen 5 en ik 15. En van dat hele voorval weet ik dus niks meer. Wij waren op vakantie met een campingcar met nog een gezin. Op de heenweg naar Karinthië deed de auto raar. Hij steigerde meer dan dat hij reed. En in de bergen is dat wel angstaanjagend, zo vlak naast afgronden. (daarom al dat ik liever in het platte gedeelte van B en Nl blijf). Ginder aangekomen bleek er een grote vijs uit de motor gevallen te zijn. (juist voor vertrek de auto nog een onderhoudsbeurt laten geven en hij was nog maar een vier jaar oud, dus niet dat het een versleten bak was). Ze hebben er dan terug een ingedraaid en het was opgelost.
Op de terugweg rijdt het andere gezin eerst en we zien een spoor van 'iets nat' dat uit zijn auto komt. Naftbak leeggelopen door een steen die er tegen was geslagen. Op een pechstrook de auto's aan de kant, en mijn vader zette zijn auto achter hem echt aan de kant, half gras half pechstrook zodat er nog een stuk pechstrook over was. En van toen af weet ik niks meer.
Een paar weken geleden waren we herinneringen aan het ophalen van vakanties en ik zeg, weet ge nog in de bergen met die steigerende auto? En die steen in die naftbak? En mijn vader antwoordde maar dat was nog het minste. Ik trok grote ogen en toen zei hij en die kamion die rakelings langs ons kwam en op K. zijn campingcar en auto is gereden, als ik een beetje meer pechstrook had gebruikt, waren we er niet meer want dan had die gewoon onze auto gepakt. Ik dacht dus dat ik achterover viel want daar wist ik dus helemaal niks van. Ik vroeg daarna aan mijn broer weet gij iets van een accident in Oostenrijk? En die kon dat allemaal vertellen. Dus als ik die beelden terug zou kunnen halen is ofwel mijn angst een plaats gegeven ofwel kom ik helemaal niet meer buiten.

Ik had jullie reacties aan mijn man laten lezen en hij zei : ik doe u wel weg. Ofwel ziet hij mij echt graag ofwel wil hij zeker zijn dat ik niet ineens terug voor de deur sta, maar ik hou het op het eerste.

Dat je een gat in je geheugen hebt is verklaarbaar en je hoeft niet te gaan zoeken, want er is daar niks hooguit de angst. Ik ben tijdens mijn rijlessen

En het zit denk ik vast omdat je het niet wist - dat gat blijft, maar met die angst kun je leren omgaan. Er zit ook een voordeel aan, je

Ik heb ook zo'n zwart gat in mijn geheugen. Toen ik 6,5 was, kregen we een zusje en een mevrouw, die op kraamvisite kwam, nam mij mee. Er stond al een koffertje klaar en zij pakte me gewoon op en zette me in haar fietsstoeltje. Ik wist van niks, dacht dat ik ontvoerd was en gilde de boel bij elkaar. Waarop ze afstapte en me een klap gaf. Van de verdere logeerpartij weet ik niets meer. Ik ben teruggebracht na 10 dagen en was zó van de leg, dat ik weer in mijn broek plaste na 5 jaar zindelijkheid. Mijn moeder dacht dat ik haar strafte en strafte streng terug. Veel later kwam dat nog eens ter sprake, oh wat een klein kreng was ik toch, maar ik dacht bij die "ontvoering" misschien, dat ze 3 meisjes en een jongen wat veel vonden en me voorgoed hadden weggegeven.

O Magtelt, dat is om een heilige schrik voor een fiets te krijgen. Ik denk als kind 'ontvoerd' worden zonder enige uitleg dat dat het ergste is wat iemand kan overkomen en dat dat een karaktervorming teweeg brengt die niet meer weggaat.

Vliegangst? Ik denk het niet. Ik heb nog maar 3 keren gevlogen.
1ste keer huwelijksreis naar Malaga, is niet zo lang vliegen en dan zijt ge altijd wat zenuwachtig omdat ge het niet kent.
2de keer in 1998 met de dochter die toen 18 werd naar Mallorca (is ook niet zo lang vliegen)
3de keer met de 2 dochters en mijn moeder naar Tunesië (ook weeral niet zo lang vliegen) in 2002.

Vliegangst had ik toen niet. Ik ben dan meer het type dat vastgegespt blijft zitten en alles in de gaten houdt en het vliegtuig in evenwicht probeert te houden. De piloot van de laatste vlucht zei op een gegeven moment : aan uw rechterkant zie je de alpen dacht ik. Iedereen stond recht om rechts door de vensterkes de alpen te kunnen zien en ik zat links in het vliegtuig en heb mij toen nog meer naar links laten hellen om het in evenwicht te houden.
Een vlucht eerder hadden we turbulentie en er zat er eneke te jammeren en te panikeren en haar verhaal van de luchtzakken af te steken en ik maar zeggen dat de trams bij ons ook zo rijden. De stewardess komt naar mij om te vragen of ik van plaats wil wisselen met de paniekerige. Heb ik braaf gedaan maar zat mij wel af te vragen : wat als dit vliegtuig neerstort en ze gaan de mensen identificeren aan de hand van de stoelnummers, dan ben ik wel gezjost want er zit iemand anders op mijn stoel. Ik heb dus nog maar 6 keren gevlogen in totaal (ook 3 keren terugkomen dus) en van die 6 keren ben ik 5 keren gefouilleerd geweest en heb ik 2 keren mijn koffer moeten openen om te kijken of ik alles wel goed had opgeplooid. Waarom ik er altijd wordt uitgepikt? Waarschijnlijk omdat ik denk echt heel kalm te zijn.

Ik heb begrepen dat als mijn lenzen niet uitploppen, zij me aan de hand daarvan kunnen identificeren. Ik vond het bizar en zat lacherig

Tja dingen die we in onschuld deden of zeiden, zullen wel eens verkeerd begrepen zijn, waarop wij de reactie van volwassenen niet begrepen. Of ze waren net geïrriteerd over iets anders. Kom je er later op terug, dan krijg je weer de schuld, dus uitpraten is er niet bij. Het hoort bij onze geschiedenis en heeft ons gemaakt tot wat we zijn. Ik heb later begrepen, dat mijn moeder een tang van een kraamverpleegster had, die mijn kleine broer met vieze luier liet staan, tot een buurvrouw zich over hem ontfermde, en dat mijn grote zus van 8 om boodschappen werd gestuurd, waarbij de ze best gevaarlijke Spiegelstraat in Amsterdam moest oversteken, waar op schooltijden een agent stond om ons over te helpen. Dus mijn moeder lag hem te knijpen van angst en vond dat ik in ieder geval veilig was.

En dan werkt het ouderwetse: "De wil van kindertjes staat buiten naast de bezemsteel" nog het beste. Of een quote uit een meisjesboek: "Wie niet kan wat hij wil, moet willen wat hij kan."