verslag sri lanka voor de stichting

   Dit verslag heb ik net gemaakt voor de stichting. maar is dus een algemeen verslag. Ik kom nog even terug op ons forummeisje nadien natuurlijk! heb de foto's doorgestuurd naar lidia, en er zijn er ook enkele naar haar onderweg met de post! Dus nog even afwachten of ze tijd heeft om daar wat over te vertellen!
Maar dit verslagje wil ik jullie alvast graag doorsturen!

Hallo allemaal, 
Ik ben net terug van een bezoek aan het tehuis in Maharagama dat ik samen met de contactverantwoordelijke Marianne Bierhoff heb bezocht.
De aanleiding van haar bezoek was de viering van het 25jarig bestaan van de Carmel School., waarvan zij ��n van de eregasten is. Zeer terecht, want de school zou niet zijn wat het nu is zonder haar immense inzet.

Ik keek er erg naar uit om het dagelijkse leven daar te kunnen meemaken. 
Als  schrijfouder was ik uiteraard ook erg benieuwd naar �mijn� schrijfkindjes. 
Dit is niet mijn eerste reis naar Sri Lanka, maar wel naar dit tehuis. Ik heb er twee vriendinnen wonen die ik tijdens dit verblijf ook opnieuw zal ontmoeten.

Bij aankomst in het tehuis �het regende pijpenstelen, en dat zal het blijven doen!- stonden alle meisjes al te wachten onder het afdak. Ze zongen voor ons en strooiden bloemen. Een hartverwarmend onthaal!
Ik herken al meteen enkele gezichtjes die ik van foto�s ken. Overal glunderende snoeten, ze zijn duidelijk heel blij dat we op bezoek komen! Ik ben moe na een lange vlucht, dus best een beetje emotioneel! Hm, dat belooft, want als ik hiervan al ga grienen moet ik toch wat flinker gaan worden! Er zal vast nog heel veel op me afkomen! Wat al wel opvalt is dat we hier meer dan welkom zijn, zowel bij de meisjes als bij de zusters!

Na een kort middagdutje voel ik me weer vol energie en we vliegen er in. De regen blijft met bakken uit de lucht vallen, en later blijkt dat dit voor ons hele verblijf zo is! Jammer, maar we hebben te veel te doen om daar bij stil te staan.
Langs alle kanten meisjes die je aandacht willen. Sommige heel verlegen, maar bij sommige zie je ook de deugnieterij van hun gezichtjes stralen. Een beetje gek doen en het ijs is al snel gebroken! Dat aunty Marianne lekker met ze aan het dollen gaat zijn ze al gewoon. Van mij moesten ze dat nog even afwachten�

Sister Marietta (hoofd van de school) neemt de repetities voor de viering heel serieus, dus de meisjes hebben het druk met oefenen en nog eens oefenen. De hele dag horen we hen zingen en dansen. (met veel geroffel van blote voeten op het podium) 
Het valt niet mee om een bende jonge kinderen en pubers hun aandacht vast te houden.
Ik heb zelf thuis ook kinderen in deze leeftijd, dus ik voel met haar mee! Overal ter wereld zijn kinderen gelijk! Ze hebben soms wel wat anders aan hun hoofd dan wat wij van ze willen!
Maar sister blijft het dapper proberen! Ze beschikt trouwens over een geweldig gevoel voor humor en af en toe giechelt ze nog meer dan alle 88 meisjes bij elkaar! Een geweldige madam vind ik haar!!!

Door dat vele oefenen zien we de meisjes s� avonds iets minder dan de �gewoonte� is als Marianne er is. Maar af en toe komen er wel een trosje af om spelletjes te doen en wat briefjes te schrijven. Heel plezant om ze dan wat beter te leren kennen. Ik maak tussendoor wat foto�s maar dat kan door het slechte weer alleen binnen. Tegen deze tropische buien is geen camera opgewassen. Marianne heeft dit al eens meegemaakt tijdens een vorig bezoek. Het is een zeer vochtig klimaat, zelfs zonder die regen�

Wij vullen onze dagen met het voorbereiden van de High-Tea. Een hele onderneming zoals blijkt! E�n gedeelte met hartigs, dan een pauze waarin alle kinderen zonder uitzondering een pakje krijgen, dan het gedeelte met heerlijke zoetigheden en om af te sluiten een gift via de universiteit van ��n van de schrijfouders (benefiet gedaan). Dit alles overgoten met een heerlijk bakje thee. De leerkrachten zijn ook uitgenodigd.
We hebben de lekkerste dingen voorzien, dus dit gaat een onvergetelijk feest worden!

Bij alles wat we doen krijgen we gelukkig hulp: met grote dozen lekkers sleuren, vlaggetjes ophangen, tafels versieren, ballonnen opblazen, en nog veel meer!
Ik probeer me voor te stellen hoe het er straks uit gaat zien als hier 88 meisjes binnen stormen, maar dat valt enorm mee! Deze meisjes leren hier niet alleen schoolse vaardigheden, maar ook sociale! Ze zijn beleefd en respectvol naar anderen en elkaar opgevoed!
Onder leiding van sister gaan ze netjes allemaal aan de tafels zitten, groeten ons ��n voor ��n hartelijk en als je ze zo ziet zijn het engeltjes! (sommige met een grote b ervoor??)
Zou ik sister misschien kunnen inhuren voor de mijne thuis???

Het hele feest is ��n groot succes en er breekt spontaan een groot applaus uit na afloop! De meisjes komen bedanken en groeten (knielen en voeten aanraken met een kus)
Ik krijg het weer even moeilijk maar deel dapper verder honderden kussen en knuffels uit.
Daar kunnen ze geen genoeg van krijgen. Enkele bengeltjes schuiven dan ook twee keer aan voor een extra   zoen!
We zijn na afloop groggy, maar voldaan! Zoveel blije meisjes gezien vandaag! 
Het brak voor hen ook even de spanning van het vele oefenen dus ze waren echt aan een feestje toe!

Nu kunnen we ons gaan concentreren op de vele andere dingen die nog gepland zijn. We willen graag dat alle meisjes naar hun schrijfouder een kaart of briefje sturen. Maar ze moeten erg veel oefenen voor het jubilee en hebben natuurlijk ook nog les en huiswerk�
Ik besef dat ik me nooit gerealiseerd heb hoe moeilijk het is om die briefjes tot in mijn brievenbus te krijgen, en wat er aan vooraf gaat�
 Niet alle meisjes zijn even begaafd, en velen hebben door allerhande  omstandigheden ook niet veel school gezien voor ze hier kwamen. Voor sommigen blijft de engelse taal iets dat ze wel willen leren, maar toch te moeilijk is om er vlot in te worden. 
Enkele meisjes slaan volledig in paniek voor het lege blad dat ik hen geef. Faalangst, onzekerheid, ze kampen er bijna allemaal mee� Ze maken in hun wereldje ook niet zoveel mee. Er is geen vangnet, geen ondersteuning van thuis als het niet zo goed gaat. Je moet dat niet onderschatten, deze meisjes moeten het echt alleen doen� Sister en de leraressen doen meer dan hun best, maar kunnen een normale opvoeding niet vervangen, niet voor 88 meisjes�
Bij sommige meisjes lukt het schrijven met extra ondersteuning, maar ons verblijf is te kort om dit bij allemaal te kunnen doen. We kiezen dan maar uit noodzaak voor een andere oplossing en maken een getypt briefje voor elke kind. En zelfs dit gaat niet van een leien dakje. Het is geen moedwil, maar sommigen slaan al tilt als ze een pen in de hand krijgen�
Maar ook al komen de briefjes niet allemaal even vlot, het staat als een paal boven water dat ze allemaal gek zijn op de aandacht die ze van hun aunties en uncles krijgen!
Dus ook al ben je soms een beetje teleurgesteld in het soms korte of onhandige briefje, probeer er een beetje begrip voor te hebben en geef vooral zelf het schrijven niet op!!! 

We vullen onze dagen met winkelen, pakjes maken en uitdelen. De meest elementaire dingen zijn voor velen een luxe: ondergoed, een schone rok en t-shirt, zeep, suiker, melk en noem maar op� We lopen dus over en weer van winkel naar winkel en sleuren ons een breuk aan spullen. Ook hebben enkele schrijfouders iets apart voorzien of gevraagd. Indien mogelijk doen we dat met foto�s er bij. Jammer dat de tijd zo snel gaat, het is soms echt hectisch om alles rond te krijgen!

We proberen bovendien elke dag iets gezonds voor hen als vieruurtje te halen. We nemen altijd reserve mee voor de meisjes die voor ons koken, en de lieve andere kookdames die voor de kinderen zorgen. Ook zij hebben het niet breed�
De supermarkt en groenteboer zien ons graag komen en kennen Marianne allemaal bij naam� Wel handig en soms ook noodzakelijk, want 100 potjes yoghurt, 100 appels of busjes melk� Een hele onderneming om dit in de stromende regen weer �thuis� te krijgen� Soms moeten we het dus proberen voor elkaar te krijgen dat dit geleverd wordt, maar dat vraagt steeds weer flink onderhandelen; gelukkig is Marianne daar goed in, en heeft zich een zeer bijzondere manier van winkelen eigen gemaakt! Ze laat zich niet doen en daar zijn ze al bij al flink van onder de indruk! En het werkt!

Het 25-jarige jubileum is een geweldig feest! We dragen voor deze gelegenheid allebei een sari en dat wordt enorm op prijs gesteld. Ook de meisjes vinden het allemaal geweldig!
Het is mijn eerste keer in sari en ik vind het nogal onhandig� Voel me net een pinguin die het veel te warm heeft en ik denk dat ik er ook zo uit zie. 
Gelukkig heeft sister voor mooi weer gebeden en schijnt de hele dag het zonnetje.
De viering in de kerk is mooi, de meisjes zingen uit volle borst de mooiste liedjes en de speeches verlopen vlot. Ook die van Marianne, gelukkig maar!

Een koffiepauze (erg zoete koffie met melk, ik vind het heerlijk, Marianne iets minder) met lekkers aan de eretafel en dan op naar de voorstelling in de zaal. 
De meisjes zingen en dansen we horen en zien al de stukjes waarvoor ze zo hard geoefend hebben. Eentje krijgt het even lastig wanneer haar stem flink uitschiet (teveel geoefend!) maar dat komt na een paar valse noten weer goed!
Het is fantastisch om te zien: de kostuums, make-up, het podium, alles is even mooi geworden. Je ziet dat het veel werk gekost, maar het is de moeite waard!
Een spektakel met veel variatie!
Ook een aantal oud-leerlingen komt naar de viering en eentje ervan voert een prachtige dans op. Hier hoor ik ook enkele verhalen over hoe het nu verder met enkelen is gegaan na hun verblijf in het tehuis. Sommigen hebben een goede baan, een mooie toekomst gekregen. Het geeft een fijn gevoel te zien hoe dankbaar en fier ze zijn op hun school! Sommigen komen er nog vaak.
Als afsluiter voor iedereen een heerlijke lunch. Wij weer aan de eretafel, maar ik verlang er stiekem en ondankbaar naar om bij mijn twee vriendinnen te gaan kletsen die ik al jaren niet meer heb gezien. Zij hadden van sister ook een uitnodiging gekregen, erg attent van haar!
Na de lunch spurt ik naar boven en gaat de sari uit want ik lijk nu meer op een gekookte kreeft�
Dan is het feest voorbij, en komt er weer een fikse regenbui� Maar het belangrijkste deel van de dag was het droog!  

Ik ga mee met mijn vriendinnen want we zijn daar uitgenodigd voor het avondeten.
Pramoda brengt Marianne met haar autootje terug naar het hostel en ik blijf slapen en wat bijkletsen. 
De tijd vliegt hier om, ik mis mijn thuisfront wel, maar heb weinig tijd om er bij stil te staan.
Twee heerlijke dagen met mijn oude vrienden doorgebracht!
Op zondag pikken we Marianne op en rijden naar Colombo (Pramoda�s rijstijl is nogal �bijzonder� en ik ben blij dat ik lekker achteraan zit) maar helaas belt haar man op dat er thuis een noodgeval is. We zijn dus eerder terug dan verwacht�
Maar niet getreurd, we zijn nog geen vijf minuten binnen en hebben weer bezoek! Nooit een saai moment in Sri Lanka! 

Er moet veel geregeld worden, en we hebben nog een bingo gepland.
Weer op pad voor prijzen, en als afscheid krijgen alle meisjes, leerkrachten en de zusters een badlaken. Dat is daar een zeer kostbaar geschenk.
Al eens 100 badlakens bij elkaar gezien??? Na flink onderhandelen wordt dit gelukkig geleverd, oef!!! 

De bingo vinden ze heel leuk en willen natuurlijk allemaal winnen! Bij binnenkomst krijgt iedereen een pen. Sommige grotere meisjes proberen twee kaartjes te bemachtigen om meer kans te maken. Ik moet er stiekem wel om lachen, maar het blijft vals spelen natuurlijk�
Er staan op de prijzentafel twee mooie schooltassen met leuke spullen bij, maar die durven ze niet te kiezen. Er is hen duidelijk aangeleerd dat je niet te hebberig moet zijn. Na flink aandringen zijn er toch bij die het aandurven� Maar de rest van de prijzen is ook leuk: mooie boeken, paraplu�s, schriften, en nog veel meer.
Een pauze tussendoor met Hollandse kaas en crackers erbij. Lekker!!!! De melk vonden ze minder geslaagd (maar wij wel gezond!) en ging toch zonder morren binnen. Ja, frisdrank is natuurlijk lekkerder, en ook in hun melk hadden ze graag suiker gewild.
We krijgen tot ��n uur van sister, maar dat wordt half twee�
De badlakens als afscheid zijn populair, met veel kiezen en keuren want er zijn verschillende kleuren. Enkele meisjes komen ruilen voor een ander kleurtje, wel grappig om te zien!
Dan gaat iedereen weer gezellig op haar stoel zitten� Ze hebben blijkbaar nog wel zin in een rondje bingo! Sister �die overigens mee bingo speelde- zegt dat het nu echt wel afgelopen is, en dus komen alle meisjes bedanken en afscheid nemen. Ook de hond die ons kwam gezelschap houden op het podium druipt dan maar af�

De laatste dag, het is voorbij gevlogen, maar ik verval in herhaling�
Vandaag mooi weer, het is toch niet te geloven na twee weken gieten???
Nog wat foto�s kunnen maken, eindelijk ook enkele buiten!
De meisjes zijn verdrietig en sommige huilen dikke tranen�
Het afscheid valt zwaar, maar is onvermijdelijk�
Sri Lanka zit echter in mijn hart, dus ik kom vast en zeker een keer terug�
Ik vertrek met een voldaan gevoel. Er is veel goeds gedaan in een zeer korte periode, en ik zag met eigen ogen het bewijs dat we goed bezig zijn! We mogen deze meisjes niet laten vallen!
Dus aan alle sponsors en schrijfouders: ga er aub mee door, dit heeft ZIN!
Je maakt WEL een groot verschil, en dit is geen druppel op een hete plaat! Wie dit zegt, beseft niet wat er hier allemaal gebeurt aan positieve dingen!
We kunnen de wereld niet veranderen, maar  wat jullie nu doen maakt wel een groot verschil voor de 88 meisjes die hier nu hulp en een kans krijgen. Soms komt het goed, soms ook niet, we moeten realistisch zijn. Maar wat ze hier hebben geleerd, nemen ze hen nooit meer af, wat de toekomst hen ook brengt� dat is het belangrijkste!

Twee dingen blijven voor mij echter een raadsel: de spelregels van het cricket en vooral die van het verkeer! De rest leer ik beetje bij beetje beter begrijpen, zowel de leuke als de verdrietige kanten�
Mijn thuisfront liet me met tegenzin alleen gaan, dus nu flink doorsparen want ze willen een volgende keer allemaal mee J

Vele groetjes, 
Chris van Dorst
schrijfouder

Reageer	Pagina 12 >
Tweet