update van mij

Hoi Dames,

Ik wilde ook eens even mijn hart luchten. Zoals vele weten heb ik eind 2010 mijn been op verschillende plaatsen gebroken. Met kerst ben ik toen geopereerd en daarna was het rolstoelen tot ik zelf met looprek en krukken kon lopen. Eind januari kreeg ik trombose door onoplettendheid van een arts (die luisterde niet naar mijn klachten) en toen was het feest.
Binnen een paar weken was het een en al ellende.
Been breuken, trombose, werk kwijt geraakt, relatie uitgegaan en als kersje op die afschuwelijk taart lieten mijn naasten mij aardig in de steek. Mijn ouders verhuisden 250 km verder op en ondanks dat ze iedere week nog in mijn dorp kwamen zag ik ze niet meer. Idem voor mijn zus. Vrienden waar ik zelf altijd klaar voor had gestaan hoorde ik niets van. Dus ik heb aardig wat vriendschappen beëindigd, zelfs ook mensen verzocht om nooit meer contact op te nemen.
Eind februari ben ik ingestort en ben ik als crisisgeval bij een fantastische psychologe terecht gekomen. Daar ging een beerput aan ruim 30 jaar ellende open. In plaats van me beter te voelen ging het alleen maar slechter. En ik me maar groot houden, niemand die hoeft te weten hoe het werkelijk ging.
In juli ging het eindelijk wat beter en ben ik ook weer uit gaan kijken naar werk. Dat vond ik en zo kon ik in september aan een opleiding gecombineerd met werk beginnen. Dat was een brug te ver. Ik ging helemaal over de rooie. Kon me niet meer concentreren, at niet meer, slapen was een drama, stress van kruin tot tenen.
Op aanraden van het UWV ben ik in november weer in de ziektewet gekomen. 2 Weken later werd ik opgeroepen voor een artscontrole. Deze arts heeft me doodleuk beter gemeld, ik zat in de ziektewet voor een beenbreuk en die was genezen was haar visie. Dat ik geestelijk er totaal door heen zat dat was vervelend maar zij zag niet dat als obstakel om niet te kunnen werken. Ik ben een zaak aangegaan tegen deze uitspraak en gelukkig kreeg ik van mijn psychologe en fysiotherapeute uitgebreide verslagen hoe het met mij ging/gaat.
Ondertussen werd ik steeds meer moe en ging mijn conditie er met sprongen achteruit, net nu ik dat weer aan het opbouwen was. 10 minuten fietsen redde ik niet meer, ik kreeg het gevoel dat ik flauw viel. Ergens heen zomaar? De krukken gingen mee want een uur lopen kon ik ook niet meer.
Opstandig als ik was ben ik naar de huisarts gegaan en heb geëist dat er bloedtesten genomen werden. Vandaag kon ik bellen en hoorde ik van de assistent dat mijn schildklier niet goed werkt. Zelf kon ze niets verder er over vertellen maar de huisarts belt me volgende week daarover. Nog meer medicijnen? Een dieet? Joost mag het weten.

Volgende week woensdag dient mijn zaak tegen het UWV en de stress vliegt me aan. Wat als ze gewoon zeggen dat ik goed genoeg ben om te gaan werken en alles???
De 24e moet ik weer het ziekenhuis in om de plaat uit mijn been te halen. Het is dan te hopen dat ik dan eindelijk pijnvrij ben en dat ik weer normaal kan gaan lopen.

Alles vliegt me aan op dit moment. Probeer op de been te blijven maar het enige wat ik eigenlijk wil is rust. Ik wil even niets meer moeten, maar ja dat wordt me niet gegund. Bel zelf maar om hulp te regelen, bel zelf maar om de trombose goed te regelen, bel volgende week maar om te horen hoe laat de operatie is... Ik ben op en wanneer gelooft men mij nu eens.

Het is niet mijn stijl om mijn problemen openbaar te maken maar het is me gewoon te veel.
Dank voor het lezen van mijn verhaal, ik vraag niets maar wil het even kwijt.

liefs Simone

Jeetje, meid wat heb jij het zwaar gehad en nog en zal ook nog wel een tijdje doorvloeien als ik het zo lees. Ik weet van je been en je vermoeidheid maar dat het zo erg was wist ik niet. Wat heb jij het te verduren gehad zeg. Fijn hé die vrienden waar je zelf voor klaar kunt staan maar als je dan zelf iets nodig hebt je te moeilijk doet. Wat knap dat je zelf een eind aan sommige vriendschappen hebt gemaakt.

Ik hoop dat de huisarts je wat meer over je schildklier kan vertellen en als dat beter gaat dat jij je dan ook wat beter gaat voelen. Ik hoop ook dat je vlg week goed bericht krijg van het uwv. Ooit mag jij toch ook eens een kleine meevaller hebben toch?

Dat jij je hart even moet luchten kan ik me helemaall voorstellen. Het is niet niks wat je opgekropt hebt. Ik hoop nu je het wat van je af hebt kunnen schrijven je al wat verlost bend van dat klemmende gevoel. En als je het moeilijk hebt of je hebt gewoon een uitlaatklep nodig dan weet je ons te vinden hoor.

Ik zou willen dat je hier naast me woont zodat ik je kan helpen maar dat is helaas niet het geval.

ik wil je heel veel sterkte wensen en een hele dikke knuffel geven.

 

zo meid dat is niet niks wat jij allemaal hebt moeten en nog steeds mee maakt, maar weet dat je hier altijd een luisterend oor zult vinden. geef onder tussen niet de moed op want als alles straks is afgehandeld dan gaat de zon voor jou echt weer schijnen. het zal nog wel even duren maar ook daar kom je wel weer door heen blijf vooral veel schrijven hier zodat we je kunnen steunen waar nodig heel veel sterkte Anne-Marie

Jeetje wat een verhaal sterkte
hoop dat het snel beter zal gaan
en er wat lichtpuntjes aan komen!

Wat erg ,maar kan het me voorstellen ik ben ook al 2jaar van het ene onderzoek naar het andere en altijd maar medicatie bijnemen want ze weten niet juist wat het is ,dan vraag ik mij soms af wat de specialisten leren in de school ????alleen maar medicatie voorschrijven ??? en daar word ik ook zoooo depresief van ,kan je heel goed begrijpen ,maar aan elke donkere tunnel komt een eind dus probeer positief met alles om te gaan en blijf zeker niet de ganse dag thuis zitten ,maak nieuwe vrienden ga bij een hobby club of zo .

Ook van mij een super dikke knuffel

Simone,heel veel sterkte en zoals je ziet lezen we allemaal jouw verhaal,dus schrijf het maar op en lucht je hart.Niet de moed verliezen en ik hoop van ganser harte dat er nu eens iets positief in je leven komt.

Dikke knuffel

Frea

hoi simonne

natuurlijk mag jij je hart hier ook eens luchten en zoals
men zegt ieder huisje heeft zijn kruisje de een wat groter
dan de andere maar god het is nooit eerlijk verdeeld in
deze wereld de ene alles de andere niets je zou er soms de
moed mee verliezen

dus meid heb jij nood aan een babbel kom gerust hier aan
kloppen wij zijn een bende hulpverleners bij ons zit het
hart op de juist plaats groetjes christne

een hele dikke  van mij.

weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen. Alleen dat ik hoop dat het vanaf nu beter met je zal gaan.

heel veel liefs

Karina

Ach Simoontje toch, wat ontzettend rot en zwaar voor je, bijna neit emer te tillen,d at begrijpen we allemaal...goed dat je je hart lucht, blijf maar hier komen om kracht op te doen en hugs te halen.... sterkte meissie!!!!

wat heb jij een nare tijd achter de rug en nog steeds, in nood kent men zijn vrienden zegt men altijd hé. Als je vind dat het tijd is om te klagen en je verhaal kwijt te kunnen zijn wij doosjes er toch altijd wel

iemand die ziek is word in de maatschappij uitgesloten, ikzelf ook meegemaakt maar zet je samen met de mensen die je wel kunnen helpen erboven en geniet van de kleine en leuke dingen

omring je met mensen die jouw wel de moeite vinden en alles valt dan wel op zijn plaats

in ieder geval