Schrik, verdriet en opluchting

Gisteren was onze kat Archie geopereerd aan zijn gebit. We hebben hem lang in de bench gehouden, omdat hij zo slaperig was. Maar vanavond mocht hij naar buiten. Even later komen er een vrouw en tienermeisje aanbellen. Heeft u een cypers met witte kat? Ja, hebben we. Helaas die ligt in onze tuin, dood, met bloed aan zijn bekje. Op de foto zag ik duidelijk, dat het onze Archie moest zijn. Ik mee met een ligmandje. Alles klopte, de witte buik en poten, de cyperse rug, de cypers/witte kop, de bruinrode kleuraccenten op zijn rug. Ik heb hem er netjes in gevleid en in tranen naar huis gebracht. Man ook overstuur. En wie zien we even later op zijn stoel bij de tuindeur liggen? Archie. Springlevend. Aan de ene kant opluchting, maar toch ook verdriet om de vreemde kat. Hij is door de dierenambulance opgehaald, hij heeft een chip, dus de mensen hoeven zich niet ongerust te maken, maar treurig is het wel. Zo'n mooie grote kat.

Hij was gevonden aan de kant van de autoweg, een toegangsweg naar onze wijk, dus best druk. En hij had bloed aan zijn bek en neus, verder zag hij er goed uit. Ik had hem al aaiend in een ronde mand gelegd, zodat hij netjes lag, en ik voelde ook geen botbreuken. Hij was koud, maar nog niet stijf. Later toen hij opgehaald werd, wel. We zijn nog steeds van slag. Ik houd niet alleen van onze schurkjes, maar van alle katten, die ik zie. En dan eentje, die zo op Archie lijkt!

Meestal probeerde ik de dood van een kat een plekje te geven door herinneringen op te halen hoe hij was, hoe hij speelde en zich waste. Nu zie ik aldoor die mooie kat in ons mandje liggen en maak ik me zorgen over de eigenaar. Is die op vakantie of kwam het slechte nieuws gisteravond hard aan? Ik zou Archie wel op willen tillen en dicht tegen me aandrukken, maar daar moet hij niets van hebben. IK mag aaien en kopjes incasseren.

Wat een verwarrend gevoel moet dat geweest zijn. Heel triest voor de eigenaars van de poes. Wel frappant dat de twee dieren zo veel op elkaar leken dat het jou in eerste instantie niet opviel. Fijn dat Archie springlevend bleek te zijn.    

Die afspraak maak ik altijd. Meestal moet ik de ouders van de vakantiegangers op de hoogte brengen van rampen en die bellen dan het nieuws door.

De kat in kwestie werd vaak gezien op een drukke weg, net een blok bij ons vandaan. Wij lopen daar nooit, we zitten altijd in de auto en hadden die kat nooit gezien. Maar als hij bij ons in de buurt liep, zal hij wel een groet van mij gekregen hebben. Ik praat tegen dieren, apparaten enz. Dus ik roep vrolijk: "Dag Archie, ik doe even boodschappen, straks ben ik weer thuis". Mensen die me gek vinden, zijn dat zelf ook.

Wat ik hierboven lees is wat mij betreft volkomen natuurlijk gedrag. Ik heb heel wat afgekletst tegen mijn konijnen en ik wens zelfs mijn auto welterusten.

Als ik op iemands dier moet passen, maak ik vooraf ook altijd afspraken en vraag welke dierenarts ze hebben.   

Dat is idd verschieten en erg maar sorry, ik vind het ook komisch omdat ik mij dat dus voorstel in beelden. Thuis komen in alle staten met het verongelukte dier, er afscheid van aan het nemen en dan op de stoel de echte Archie zien liggen. Kan zo in een toneelstuk.

Wij zijn zo ook eens thuisgekomen en aan de voordeur hing een briefje dat we vooraleer binnen te gaan eerst bij de buren moesten aanbellen (die traiteur speelden voor de katten). En dit was ook omdat er een kat dood lag.

Dat is een heel moeilijke boodschap om te moeten vertellen. Jullie hebben gedaan wat je kon door naar de dierenarts te gaan. Sterkte vrijdag.

Kamilla wrote: Dat is een heel moeilijke boodschap om te moeten vertellen. Jullie hebben gedaan wat je kon door naar de dierenarts te gaan. Sterkte vrijdag.

Kamilla wrote: Juul wrote: Nu gaat mijn vader er maar een steen op maken met een pootafdruk. Wat lief van je vader. De kinderen voelen ongetwijfeld de toewijding waarmee de poes omringd is.