’t Gaat beter

met Manuel. Het is zo wie zo geen koemelkallergie. Daar was ik na drie weken wel achter. De ergste klachten lijken van de spruw te komen. Helaas is die er niet onder te krijgen. Allerlei middeltjes geprobeerd. Eerst van de huisarts. Later ben ik zelf gaan zoeken op internet. Maar niets helpt voldoende. Soms lijkt het op te knappen. En dan zo ineens is het weer terug. Alle tips en regeltjes heb ik nauwkeurig opgevolgd. Tot in het overdrevene toe. Maar het wil gewoon niet weg. Nu na drie maanden borstvoeding hebben we de knoop doorgehakt. We gaan over op de fles. Het gaat nog wat met horten en stoten. Dat ligt niet aan Manuel maar aan mij. Ik heb er erg veel moeite mee om de borstvoeding los te laten. Steeds opnieuw wil ik het toch nog proberen. Maar Manuel geniet met volle teugen van zijn flesjes. Hij krijgt nu nog om en om. De ene keer een flesje borstvoeding de andere keer een flesjes flesvoeding. Het is de bedoeling dat ik helemaal ga afbouwen en dat hij dan alleen nog maar flesvoeding krijgt. Hij vind het heerlijk is veel vrolijker en gezelliger, lacht meer, kletst honderd uit, en heeft nu veel meer energie om in zijn ontwikkeling te stoppen. Afgelopen donderdag heeft hij voor het eerst zijn duimpje gevonden om op te sabbelen. daarvoor probeerde hij twee handjes tegelijk in zijn mondje te stoppen. Hij pakt heel gericht speelgoed en heeft helemaal zijn handjes ontdekt. Hij kan er vol bewondering naar kijken. Het is nu veel meer genieten. Niet meer steeds de huilbuien, de frustratie als het drinken weer niet lukte of weer teveel pijn deed. Ik kon hem zelfs moeilijker troosten. Bij Marco werd hij veel eerder rustig en stil als bij mij. Waarschijnlijk omdat hij bij mij steeds drinken kreeg wat hem zoveel pijn deed. Het is ontzettend jammer dat de borstvoeding niet is gelukt. Ik had me verheugd op minimaal een half jaar borstvoeding. Het leek me leuk om het nog langer vol te kunnen houden. Maar nu ik zie dat het voor hem zoveel beter is begin ik er wel vrede mee te krijgen. Al blijf ik diep in mijn hart hopen dat het toch nog over gaat en ik hem nog een tijdje zelf zal kunnen blijven voeden.