Nee zeggen

   Ik dacht dat ik het inmiddels geleerd had, maar ik zeg toch vaak nog ja. Het gaat ook zo terloops. Mensen beginnen niet met: "Mag ik je wat vragen? Zou je iets voor mij willen maken?" Meestal gebeurt het als ik er niet helemaal bij ben met mijn hoofd. Kom ik op de sportschool net van de crosstrainer - niet mijn favoriete apparaat - plof even op de bank met mijn Dopperfles, en dan loopt er iemand langs naar de koffiemachine en zegt in het voorbijgaan: "Ik wil wel wat poppen van je kopen", nou dat kan, tassen vol op zolder. Dus ik zag Oke. En dan later, als we met de club koffie drinken, komt het: "Wel met die leuke kleertjes, slaapzak en rugtas". En dan denk ik: "Verdikkemes, ik heb al oke gezegd." Kijk ik dan pijnlijk dan komt de geruststelling dat het pas over anderhalve maand nodig is. Mensen denken dan 45 x 24 uur, dat moet lukken. Maar ik heb meer dingen te doen, ik heb al drie of vier projecten liggen om het haken en breien en de naalddiktes af te wisselen. En soms hebben we schone kleren nodig en voorraden. En eten willen we ook zo tussendoor. Slapen moet ook nog. En ik ben niet iemand, die er later op terugkomt en zegt dat het niet gaat lukken. Kiezen op elkaar en breien! Ik moet leren om eerst te zeggen, dat ik er over moet denken en er nog op terug kom. 

Reageer	Pagina 12 3 >
Tweet