De zorg

Ik heb bijna 10 jaar geleden in het Lukas ziekenhuis in Apeldoorn gelegen voor een gynaecologische operatie, maar die afdeling werd verbouwd, dus ik kwam op de longafdeling te liggen. Ontbijt en lunch werden rondgebracht door een vrolijke kwant met een heel aparte bril. Altijd had hij een lach, grap of vrolijk nieuwtje. Een paar weken geleden kwam een soosvriendin op die afdeling te liggen. Ze was nooit eerder in het ziekenhuis geweest als patiënte. En ze is al ruim 80+. Ze was zeer tevreden over de verpleging en het eten en ze vertelde over diezelfde man, nog steeds met aparte bril. Nog altijd komt hij elke kamer binnen met een lach, grap of vrolijk nieuwtje. Ze heeft daardoor de beste herinneringen aan haar eerste opname. Ik lag er voor de derde keer, maar die man zal ik ook niet snel vergeten. Dat is nu eens een positief verhaal over de zorg.

Ik heb daar ook een paar dagen op Cardiologie gelegen met een galsteen en ontstoken alvleesklier. Daar was het verplegend personeel ook heel aardig. Mensen werden rustig uit bed in een stoel of rolstoel geholpen met een extra aai of arm om de schouder. Net dat beetje meer, waardoor een zieke het gevoel krijgt dat ze er voor hem of haar zijn en niet voor het werk.

Ik heb een allergie voor het spulletje, dat je na een operatie in het infuus krijgt tegen misselijkheid. Dat maakt me juist reuze aan het overgeven, zodat ik niet kan praten. Dan is er altijd wel een nachtzuster, die even verder kijkt in het dossier en het verwijdert. En dan zit ik meteen volkomen aanspreekbaar en vrolijk rechtop. En krijg midden in de nacht een kop thee met een paar biscuitjes. Natuurlijk zou het leuk zijn als de anesthesist er eens aan denkt, maar in de ok hebben ze geen dossier of computer bij zich. Het telkens weer zeggen bij de intake helpt dus niet.

De verpleging in het ziekenhuis maakt dat altijd goed door zo kleine attenties en medeleven en gewoon door vriendelijk en opgewekt te zijn. Gelukkig zijn de meesten zo. Toen ik in het moederhuis lag van de oudste reed er een zuster(in die tijd nog een echte non met kap en lange rokken) met een triporteur door de gangen. Was ook hilarisch. Het bezoek ging in de gangen zien of ze wel echt hadden gezien wat ze gezien hadden. En toen de 2de werd geboren reed diezelfde triporteur nog altijd rond met dezelfde non erop. Nu bijna 40 jaar later spreken de mensen die toen op bezoek waren er nog over en is het weer schateren.

Toen mijn zoon van 2 zo'n 40 jaar geleden in het ziekenhuis lag, was ik elke dag bij hem. Toen zei een zuster kei hardop tegen een collega iets over moeders, die dachten dat zij het beste voor hun kind konden zorgen. Dat dacht ik echt helemaal niet, hoor, dat wist ik 100% zeker.