"Lief Dagboek"

Wie heeft er gisteravond naar de eerste aflevering gekeken van "Lief Dagboek"? Ik heb daarnet gekeken terwijl de vloer in de badkamer moest drogen.

Ik heb in een deuk gelegen!

Hadden jullie vroeger een dagboek waar je je zieleroerselen in opschreef? Ik niet. Er is door mijn moeder wel een poging geweest om mij zover te krijgen, maar dat kwam toen niet uit de verf. Ik kreeg een dagboek met een slotje erop, maar daar kwamen meer schematische mededelingen in te staan omdat dat van me verwacht werd. Veel later ben ik wel meditatieve bevindingen gaan opschrijven.

Mijn dagboek ging voornamelijk over The Beatles en de katten. Ik denk niet dat het interessant genoeg was voor mijn moeder. Het was wel handig dat we eenhoog woonden en mijn kamer driehoog was, er zaten buren tussen. Mijn moeder was te lui om de trappen op te gaan, schoonhouden deden mijn zussen en ik, sporadisch.

Het nieuwe van het dagboek was er snel af en later las ik terug dat ik ontstemd was geweest omdat mijn broer een groter stuk taart had

Goed bedacht Machtelt .

Ik hield er een heel verhaal bij als er een de grootste pakte en een ander daar commentaar op had .
Zo van : " welke had jij dan gepakt als je als eerste had mogen kiezen ?
De kleinste werd dan natuurlijk aangewezen .

Dus dan had jij de kleinste gepakt ,welke heb je dan nu ?
De kleinste ,nou wat zit je dan te zeuren ,dan heb je toch precies degene die gepakt zou hebben .
Er zijn ooit wel eens taartsnijders te koop geweest en misschien nu nog wel ,met precies gelijke stukken .

Het programma heb ik niet gezien. Wel een tijd een dagboek bijgehouden, ik denk van ca. mijn twaalfde tot veertiende jaar. Leuk detail: toen we 12 jaar waren, gingen we met andere meiden uit de brugklas naar dansles (stijldansen)… Naast de lessen waren er ook gewone avonden 'vrij dansen', wel allemaal in stijl hoor... Mijn vriendin had een neef, die was er ook, en ging voor ons tafeltje iets te drinken halen. Hij kwam terug van de bar, dienblad in zijn handen, aantal glaasjes drinken erop, en toen knalde er een dansend paartje tegen hem aan. Was natuurlijk hilarisch op dat moment, dus een leuke belevenis om in mijn dagboek te schrijven. Toen ik 19 was, ben ik hem opnieuw tegen het lijf gelopen (hij woonde in de straat waar mijn ouders ook naartoe waren verhuisd), op ons 20ste hebben we verkering gekregen, op ons 30ste zijn we getrouwd, en dat was in september jl. 25 jaar geleden (ik ben nu 55). Ik moet het dagboek nog ergens op zolder in een doos hebben, dus wordt tijd dat ik het eens ga opzoeken denk ik. 

Oh... wat een leuk en romantisch verhaal, Handwerkjuffie!

Volgens mijn man zijn dagboeken iets voor meisjes. Ook op het programma waren het dams die uit hun dagboeken voorlazen, terwijl de heren juist met liefdesbrieven op de proppen kwamen.

Mijn man stuurde in de tijd van onze verkering altijd een kaarsje mee in de enveloppe; zo'n klein verjaardagskaarsje voor op een taart.