Schrik, verdriet en opluchting

Een medesporter vertelde vanmorgen, dat hij zijn hond een floskluifje geeft, als hij voor een paar uur weggaat. De hond laat dat liggen tot zijn baas weer terug is en gaat dan kauwen.

De buurpoesjes wachten nog steeds, tot ik weg ben, vóór ze eten. Als ik ze toespreek, miauwen ze klaaglijk. Ik weet niet of ze het over hun afwezige familie hebben of vragen of ik wil opzouten. Zoveel kats spreek ik niet.

Gisteren voelde ik me een echte kattenfluisteraar. De buurpoesjes likten al de lipjes af, als ze me zagen. "Lekker, daar is het enge mens weer met snoepjes en catmilk" en gisteravond knipte ik met mijn vingers bij de etensbakjes en gaven ze me allebei een kopje en doken meteen in hun bakjes, in plaats van verscholen te blijven tot ik weg was. Vanavond neem ik een haakwerkje mee en blijf ik een half uur bij ze.

Zal daar de uitdrukking "de kat uit de boom kijken "vandaan komen ?

oh wat leuk om te lezen, Magtelt. Zo bedanken ze je toch voor je goede zorgen.

Maandagmorgen voor het laatst de poesjes gevoederd en de bak geschept. Zondag had ik al stof (en grit) gezogen en het dienblad schoongemaakt. Ze waren nu pas helemaal aan me gewend, ik heb tien minuten staan kroelen met beide handen. Ze gaven mij en elkaar kopjes, zo lief. Ik heb al beloofd dat ik volgende vakantie weer voor ze zorg, en dat was niet vanwege de doos chocola, de Franse koekjes, het boeket en de poezenbeker en het poezenbakje. Ik had in dat huis bij de vorige eigenaars ook voor de katten gezorgd, mijn buren, dus mijn katten, zei ik dan.

Ze lopen wel door onze tuin, maar totnutoe moest ik dan doodstil blijven zitten, anders gingen ze er snel vandoor. Ze schijnen wel goede vriendjes met onze Archie te zijn. Misschien krijg ik voortaan kopjes bij het passeren.

Jammer voor je dat het poezen avontuur voorbij is, nu het net steeds beter ging.