Nieuwe uitdaging voor een ouwetje

Ik heb twee sponsormeisjes op een kostschool in Sri Lanka. Naast het financiële belang hoort er Engelse correspondentie bij hun opvoeding. Nu gaat er één naar een andere school en die heeft nog maar een kwart van het maandbedrag nodig. Het hoofd van de school vroeg of ze het andere deel mag besteden aan een inwonende moeder, die weduwe is en daar het huishouden doet. Haar dochter is ook leerling. Het meisje is chronisch ziek en heeft onbetaalbare medicijnen nodig. Maarr...de betreffende vrouw kan niet lezen en schrijven. Ik wil toch iets meer doen dan dat domme geld. Dus ik ga tekeningen sturen. En dat is nu net iets waar mijn ontwikkeling sinds mijn kleutertijd is blijven stilstaan. Mijn vingers kunnen eenvoudig niet doen, wat mijn hersenen bevelen. Ik kan natuurlijk ook collages maken. Ik vind het reuze spannend. Ik mag blijven schrijven aan het meisje dat van school verandert, gelukkig, want haar brieven waren altijd erg amusant.

Misschien op een kladje een kort briefje schrijven en dan iedere zin omzetten in een collage / tekening. Een soort stripverhaal.

Folders sparen, op internet plaatjes zoeken en printen, en zo goed mogelijk tekenen. Mijn dieren zagen er altijd hetzelfde uit, of het nu katten, paarden of muizen waren.

En ik kan natuurlijk een haakwerkje en breiwerkje opplakken.

Ja, Bep, zoiets. Of een fotoroman maken.

Ik zou een begeleidend briefje kunnen maken voor Sister Preetha, het hoofd van de school. Ik neem aan dat mijn beeldtaal na het voorlezen betekenis voor haar heeft.