Onze lieve Midnight

Ik hou erg van Bonnie en ze is familie, maar voor mij blijft ze een kat. En volgens mij is dat ook het voordeel, dat ze een kat is . . . 

Best wel goed. Alleen heeft het huis een herinnering aan poezenvoetjes op de trap en bonsjes van een sprong op de grond. Ik hoor dat allemaal, maar daar glimlach ik om. Ik bedacht ook net, dat we met oud en nieuw geen avondklok of totale lock down meer nodig hebben van mensen- en kattenluikjes. Het was maar één keer per jaar, maar wat een paniek elke keer! Ik heb al veel dingen klaarstaan voor buren of kringloop, kattensofa, krabpalen, mandjes, reis- en slaap-, gehaakte dekens voor in de mandjes. De kattenbak staat er ook nog, daar zijn we zo aan gewend, dat we hem niet meer zien. Ton heeft het druk met de vogels buiten en ik zie de buurkatten drinken uit de vieze vijvertjes.

Soms reden we 's avonds of 's nachts naar huis na de bioscoop, in de sneeuwjacht of regen, dan zag ik al die hondenuitlaters lopen. Oh wat was ik blij met de kattenluikjes, één in de voordeur, één bij de achtertuin, en één tussen huiskamer en hal, zodat ze overal konden komen. Op alle deuren kon zo'n u-vormige rubber deurstopper, dan was er een gaatje waar een fluwelen pootje de deur kon opentrekken. Nu kunnen die deuren gewoon dicht en dat is vreemd.