sorry alvast dat ik hier weer mijn misere zal opschrijven maar k'voel me enorm alleen momenteel ...ik ben het zat , echt volledig beu met m'n oudste zoon van 9. volgens mij is hij helemaal niet zwak begaafd maar kom , wat ken ik er van? ik heb de gehele kerstvakantie mijn kids hier gehad en al van dag 1 zat het er zwaar tegen met m'n oudste . we vierden kerst bij mijn schoonmoeder en al van het moment dat we de kids zijn gaan halen bij de pleegmama liep hij rond met een lip tot op de grond , om een lang verhaal kort te maken : niks was goed , het was saai , het eten was niet lekker , wat we ook deden zijn humeur verpestte echt de kerstsfeer. eenmaal thuis kregen ze nog onze cadeau's en bij al wat hij kreeg was het weer eens niet goed . de camion was niet goed want hij kan er alleen maar mee rijden , de drinktas van cars is voor baby's , pfff en als laatste , hij krijgt nooit iets leuks en we doen nooit iets leuks met hem. ik werd het zat en ben uitgevlogen tegen hem : dat hij enorm ondankbaar was , egoistisch en ik dit niet hoef te slikken , ik was zelfs zo razend dat ik hem buiten heb gejaagd ( ben er niet fier op) . ik wou hem niet meer in men huis , ik zie mijn zoon niet meer graag ...ik vermoedde dat hij voor de deur zou blijven staan maar dat was niet waar , hij liep rustig de straat verder in . ik besefte dat ik dit niet kon laten gebeuren en hij schreeuwde naar me dat hij ergens naartoe wou waar ze hem wel leuk vinden. ik vind hem ook leuk maar na zovel ondankbare daden van hem vind ik het momenteel niet meer leuk , dat is waar. na al dat gedoe wou ik hem weg , de pleegmama wou hem ook niet terugpakken dus belde ik mijn moeder op en daar heeft hij drie dagen gelogeerd. eenmaal terug thuis verliep alles weer heel moeilijk en toen besefte ik dat ik hem echt niet graag meer in mijn buurt heb , ik bekijk hem als een last en hoop nu ergens dat ook hij tot zijn 18 jaar naar een vast pleeggezin kan.nu krijg ik ook naar mijn kop verweten dat ik zogezegt hem gestraft heb met hem weg te sturen en de pleegdienst zei dat ik maar een smoet vragen om de kleinere broers waar het allemaal wel goed mee gaat even moet laten logeren zodat m'n oudste eens alleen is met ons. nou , wij zijn een gezin , het kan niet altijd hij alleen zijn en waarom moeten de kleintjes nu weer weggestuurd worden ? laat het mij dan nog proberen met hem alleen , dat gaat niet want dan weer krijg ik vele verwijten van hem .nu ben ik een slechte mama voor de dienst en pleegmama door dat geval van d ekerstperiode maar tenslotte als je hulp vraagt als het teveel word laten ze je wel stikken . het klinkt misschien schandalig maar ben het zat, zovele leugens van hem , zoveel stank voor dank  , dit hoef ik ook niet te slikken. nu dinsdag moet ik voor hem op intake gesprek want ook de instantie's hebben gemerkt dat het zo niet verder kan , niet bij mij , niet op school en ook niet bij de pleegmama . hij moet naar een kinderpsychiatrie...ze zullen hem terug volledig testen en deze keer ook op zijn gedrag. ik zie er zo tegenop dat hij vanavond al terug naar huis komt voor het weekend en ergens schaam ik me zo dat ik als moeder zo over mijn eigen zoon denk maar ik kan men gevoelens niet meer bedwingen . ik weet niet wat te doen , niemand waarmee ik zuiver kan praten , ik kan nu moeilijk tegen de pleegmama zeggen dat ik men eigen zoon ni graag meer zie ,zowel tegen andere mensen . wat een dillema....

Meid dit komt heel bekend voor met mijn familie. Wij hebben hem uit huis laten plaatsen,hij ging naar een kindertehuis. Daar konden ze hem maar op 1 manier aan,volledig hem aan de pillen te zetten. Maar dan nog was hij onhandelbaar en werd die weer terug naar huis gestuurd,waar wij weer knettergek van hem werden. Mijn jeugd is gewoon verpest door hem en ik kan hem het niet vergeven.

Het ergste is hij heeft 4 jaar terug besloten voorgoed weg te gaan en heeft alle contact verbroken,hij liegt en bedriegt de boel aan elkaar om toch onder dak te hebben maar als die onderdak heeft gaat het weer mis in de vorm dat hij die mensen besteeld,van geld,televisies echt alles waar meneer denkt dat er wel geld in zit.

Ik hoop echt dat uw zoon nu wel de goede zorg krijgt anders ben ik echt bang voor zijn toekomst

Wat vervelend allemaal. Heel veel sterkte en... er is altijd weer licht aan het einde van de tunnel.

groetjes, Abrina

Och, wat een naar verhaal... Ik ben in elk geval blij dat er een onderzoek komt, want zo kan dit niet langer. Maar daar ben je nu op dit moment nog niet mee geholpen.

Voor jezelf is het misschien goed om even afstand te nemen. Je zit er zo tot over je oren in. Maar vanavond staat hij dus wel weer voor je deur. Zou het je lukken om eens te praten met hem. Ik krijg het gevoel dat hij schreeuwt om aandacht, al doet hij dit puur negatief. Misschien kun je het eens over een heel andere boeg gooien. Met hem vaststellen dat het op deze manier niet fijn gaat, niet voor hem en niet voor jou. Laat hem maar eens vertellen wat er volgens hem moet veranderen. En kijk wat je daarmee kunt doen. Hij hoeft natuurlijk echt niet in alles zijn zin te krijgen, maar hij moet wel het gevoel krijgen dat hij gehoord wordt en dat zijn belang telt. Het zal niet makkelijk voor je zijn, je lijkt me zwaar door hem gekwetst. Maar probeer deze gevoelens even (als het mogelijk is) op zij te zetten. Hij moet in de toekomst wel leren dat hij daar ook rekening mee moet houden, maar dat is in deze situatie voor een kind van 9 teveel gevraagd, denk ik.

Ik wens je heel veel sterkte, en echt... opschrijven geeft lucht. Heb je een goede vriendin o.i.d.? Ik zal voor je duimen!

Groet, Elizabeth

Dollydotteke,schrijf het aub.op,wij lezen het wel en jij wordt misschien iets rustiger als je het van je afgeschreven hebt.

Maar raad/advies kan ik je niet geven.Heel veel sterkte.

ik herken het

ik zit  bijna in het zelfde schuitje dan, met een  jonge volwassen zoon van 20 jaar

ik heb een muur op gedroken om mij zelf tebeschermen .

Ik wens je goede hulp toe en heel veel sterkte

Moeilijk hoor om zo in deze situatie te zitten. Ik kan me wel voorstellen dat je het even helemaal gehad hebt. Juist omdat de instanties zo op je nek zitten en je het goed wilt doen wordt het helemaal lastig.

Ik ben het met de andere goede raadgeefsters eens. Probeer het eens op de positieve manier. Sluit je af voor zijn gemopper, zijn pruilgezicht en probeer eens alle goede kleine dingen te zien. Iets aangeven voor zijn jongere broertjes of zusjes, zonder teveel gemopper aan tafel komen, zijn halve bord leeg eten in plaats van twee hapjes, zonder al te veel gezeur een boterham naar binnen werken en beloon hem daarvoor. Uitgebreid met heel veel complimenten. En doet hij de helft goed en de andere helft helemaal verkeerd zodat je wel moet reageren? Begin dan met eerst het goede te benoemen, zeg dan dat hij het tweede gedeelte nooit meer zo mag doen maar dat je wel blij bent met de eerste helft. Zo houd hij en ook jij een goed gevoel over aan het goede gedeelte omdat je dat tijdens het gesprek twee keer benoemd hebt.

Dit is puur de theorie. Maar ik begrijp heus wel dat het niet meteen gaat werken. Dat je af en toe moe bent en het helemaal niet ziet zitten op deze manier. En dat je soms gewoon niets positiefs ziet. Maar uiteindelijk gaat het werken. Echt waar. Voor je zelf is het ook beter. Door op al die goede punten te letten en wat minder op de slechte ga jij weer de positieve kanten van je kind zien.

Heel veel sterkte. Heel veel wijsheid en heel veel kracht toegewenst.  

Hoi,

Heb je wel eens geprobeerd met een beloningssysteem zijn gedrag positief te beïnvloeden?

Taakjes en gedrag met hem afspreken wat beloond wordt dmv een stickerkaart met stickers en als hij bijv. 10 stickers heeft dat hij dan een beloning krijgt? Dit kan in de vorm van een cadeautje, maar je kunt ook denken aan computertijd of nintendo tijd, je moet iets bedenken waar hij van houdt.

http://www.123lesidee.nl/index.php/site/links/760 - HIER  kun je allerlei soorten beloningskaarten vinden.

Ik herken heel goed hoe je je voelt en je zit nu in een negatieve spiraal, die je zelf zal moeten proberen om te draaien. Mijn oudste is een autist en een autist = een egoïst. Ik merk aan mezelf dat ik heel veel moeite heb met zijn egoïstische gedrag (wat niet bij hem hoort, maar bij zijn autisme!) en dat komt omdat ik zelf heel anders ben. Bij mij is het een ander eerst en dan pas ik! Dus voor mij is dat iets waar ik constant tegenaan loop.

Ik lees daar ook wat van terug in jouw verhaal. En het ergste is dat de jongere kinderen heel veel "last" hebben van hoe het gedrag van de oudste het gezin beïnvloedt.

Als het bij ons weer spaak loopt, komen de beloningskaarten weer op de kast. Niet alleen voor de oudste, maar ook voor zijn broertje. Het is leuk om ze samen te stimuleren het gedrag te veranderen. Mijn oudste is helemaal verslaafd aan hotwheels. Als hij 10 stickers heeft mag hij een hotwheel uitzoeken van 1,99.

Het werkt bij ons altijd!

Wat ook belangrijk is: neem tijd voor jezelf. Al is het maar 1 uurtje zelf boodschappen doen of bij iemand op de thee. Ik ga eens in de 6 a 8 weken een dag naar mijn vriendin. Daar laad ik mijn batterij weer mee op. Ik heb dat echt nodig. Morgen mag ik weer, Jippie!   

En je mag me altijd mailen hoor, geen probleem. Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje, dus mopper maar lekker tegen me aan als je het even niet meer ziet zitten.

Ik heb ook een vriendin met een autistische zoon, net zo oud als de mijne. Als een van ons het niet meer ziet zitten bellen we elkaar ook. Heerlijk als het herkenbaar is bij iemand waar je mee zit!

Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst! Ik hoop dat je mensen op je pad vindt die jou en je kindjes kunnen helpen bij deze moeilijke situatie!

Lieve groet,

Wille