ik heb zelf een hele zware beroerte gehad, zelf besef je dat niet, ik dacht toch echt dat ik duidelijk praatte, maar volgens mijn man was ik niet te verstaan. Ik was in de keuken koffie aan het zetten en werd niet lekker, kon niet meer staan(achteraf was de helft van mijn lichaam verlamd) het enigste wat ik me realiseerde was dat de vloer wel veraf was en ben over de tafel gaan hangen, ondertussen pratend tegen mijn man. Hij verstond er niets van. Ik werd op een bepaald moment boos en bleef maar zeggen, verdomme ik praat toch niet buiten de deur, volgens mij was dat heel duidelijk, maar hij verstond er niets van. heb een maand in het ziekenhuis gelegen en een half jaar gerevalideerd, er zijn nog wel restverschijnselen, maar daar kan ik nu mee leven. Heb zelfs zelf de dokter gebeld en toen de noodarts, die gaf aan dat het beter was dat mijn man me zou brengen, dat was sneller als een ambulance sturen, hij heeft me met pijn en moeite in de auto gekregen en naar het ziekenhuis gebracht, van daaruit met loeiende sirene naar de intensive care van het Dijkzicht in Rotterdam ( moet zeggen dat is een beetje langs me heen gegaan)

het belangrijkste voor iemand die dit meemaakt is KNOKKEN en niet zielig doen ( heb ik ook effe gedaan hoor), je moet vechten voor je herstel, je moet het zelf doen. En je omgeving krijgt ook te maken met een acceptatieproces, je bent niet meer dezelfde, er is nu eenmaal een stukje kapot in je bovenkamer, dingen die vroeger heel vanzelfsprekend waren, moet je nu opnieuw leren,  gewoon lopen, praten (daar ben je 's avonds hondsmoe van) dit is voor anderen al niet te begrijpen, de eerste keer weer eten klaarmaken en dan geestelijk aan je eindje zijn, voor een kast staan en maar zoeken waar ligt dat nou (staat het voor je neus en je ziet het niet)

goed om weten, bedankt voor de tips

Heel veel sterkte Lidia. Wat ontzettend dapper om het hier zo te vertellen. Het moeilijkste lijkt me dat je zelf beseft dat je anders bent. En dat dingen die vroeger vanzelf gingen nu ineens zoveel moeite kost. Vooral als je voor het oog de dingen weer op gaat pakken denken mensen dat je dan ook wel weer helemaal opgeknapt bent. Maar niets is minder waar.

Ik wil jullie ook heel veel sterkte wensen Corine. Steeds opnieuw dingen ontdekken die ineens niet meer lukken moet een grote frustratie zijn. Maar ik kan me voorstellen dat de dankbaarheid voor alles wat er nog is ook heel groot is.

Ook ik heb vanaf de zijlijn meegemaakt wat het met je doet als je familielid een hersenbloeding krijgt. Mijn opa is inmiddels overleden maar heeft nog jaren geleefd na zijn eerste hersenbloeding. Die kreeg hij als ik het goed zeg rond zijn 40e. Na een leven van hard werken (hij was bakker, bakte 's nachts en verkocht het overdag) was het ineens over en uit. Toch was hij in mijn eerste kinderjaren een hele actieve man. Hield van zijn groentetuintje, ging op stap met zijn kleinkinderen (uiteindelijk had hij er 30) en was altijd in de weer. Later kreeg hij nieuwe herenbloedingen en infarcten. Zelfs zo heftig dat hij uiteindelijk volledig in een rolstoel terecht kwam. Een zwaar jaar voor mijn oma en de familie toen hij in een verpleegtehuis terecht kwam en de artsen vonden dat hij nooit meer thuis zou kunnen wonen. Maar mijn familie was niet voor een gat te vangen. De oudste zoon kocht een ander huis waar opa en oma bij in konden wonen. Ze hadden een eigen ingang, eigen slaapkamer, eigen douche en toilet maar konden toch binnendoor naar elkaar toe. Ze hebben er jaren gewoond. En toen overleed mijn oma. Voor de familie weer een moeilijke periode. Want wat moesten we nu met mijn opa die volledig hulpbehoevend was en niets zelf kon. Maar ook dat hebben ze weer met elkaar opgevangen en tot zijn overlijden is mijn opa in zijn eigen huisje blijven wonen liefdevol verzorgt door zijn dochters en schoondochters. Alle hulde natuurlijk voor zijn oudste zoon en zijn vrouw die werkelijk alles aan de kant hebben gezet om voor hun (schoon)vader te kunnen zorgen. Mijn opa heeft zeker (even vlug gerekend) 14 jaar bij hun in huis gewoond. Waarvan de laatste 5,5 jaar alleen.

Ook hij was geestelijk veranderd. Wat hij vroeger nooit gedaan zou hebben deed hij nu. Hij dronk bier bijvoorbeeld. Terwijl hij dat nog nooit had gedaan. Een heel simpel voorbeeld. Maar nog steeds denkt de familie in dankbaarheid terug aan de vele jaren die ze met hem hebben gehad. Terwijl ze dachten dat hij niet meer uit het verpleegtehuis thuis zou komen.

Wat er wel bij gezegd moet worden is dat mijn opa en oma zes kinderen hadden. Die allemaal getrouwd waren. Ik denk dat het met 12 man makkelijker op te hoesten is dan wanneer je alleen bent. Dan zou dit gewoon niet mogelijk zijn.