Kiezen jullie je kleuren voor kleding anders dan je vroeger deed? Of is het een ouderwets idee dat je je als "oudere" soberder hoort te kleden?   

Ik zag deze week een vrouw van, ik schat 75, lopen in een fel gekleurde outfit en even felle pom-poms en strikken in haar haar.

Ik vond het vrolijk en verfrissend, maar ik vond het niet mooi.

Maar ik hou er wel van als mensen zich (durven) kleden zoals ze zelf willen.

Zelf denk ik niet zozeer aan wat 'anderen' er wel van zullen denken wat ik draag.

Ik kijk naar wat ik leuk vind en wat mij staat.

Lang, loshangend grijs haar vind ik afschuwelijk, komt zo snel armoedig over, maar wat heeft zo iemand aan mijn kritiek? Dat houd ik lekker voor me, want als die persoon zich er prettig bij voelt doet mijn mening er niet toe.

Ik vind sowieso dat men niet altijd de eigen mening hoeft te ventileren als er niet om gevraagd wordt.

Inderdaad: een treffende lijfspreuk. Maar het ligt er ook aan wat voor gezicht je er bij trekt. Afkeurende blikken die je toegeworpen worden EN waarvan je in je hart weet dat ze eigenlijk terecht zijn, maken dat ik het liefste plots onzichtbaar zou zijn. Ik moet bekennen dat ik meestal gewoon de "bovenste van de stapel" aantrek en daar kan je niet altijd mee voor de dag komen. 

Op eigen terrein (achtertuin en binnenshuis) draag ik rustig een korte broek en bloesjes met heel korte mouwtjes. Zodra ik het tuinhekje uitga om "onder de mensen" te komen, is mijn mouwlengte ook voorbij mijn ellebogen, lange broek of degelijke roklengte.  

Wat felle kleuren betreft; het hangt ook af van je eigen tint. Ik heb midden /donkerblond haar (met hier en daar een grijs plukje), blauwe ogen en word niet snel bruin. Dat betekent dat felle kleuren misschien gauw te hard worden. 

 

  

alleen vanaf voor accessoires. Mijn telefoonhoesje is b.v. zwart en mijn agenda was vroeger zwart maar beide hebben/hadden een

dessin in dat zwart.

Ik heb over het algemeen weinig moeite met wat oudere mensen dragen, ik krijg enorme fronsrimpels als ik nijlpaarden in leggings zie.

Maar ik frons alleen en zeg er niets van, ook zeg ik nix (tot nu toe) over de gaten in de jeans van mijn nichtje - ik vind die dingen

nogal fake, van achteren zien ze er nieuw uit en van voren zitten en dan gaten in. Ik ben meer van, als ik slijtplekken in mijn jeans wil dan

maak ik die het liefst zelf. Want die dingen zijn al eerder in de mode geweest en toen droeg ik ze ook al niet. 

Net zoals Mutti hierboven schrijft, (ik citeer) Gewoon aantrekken waar je je prettig in voelt" (einde citaat)

Aan de negatieve commentaar, doodgewoon je voeten vegen (zoals ze dat hier zeggen)

o zo makkelijk

Hier kennen ze een werkwoord dat heet verboksen oftewel voor er naar de winkel gegaan wordt, wordt er verbokst. Daar word ik zo moe van.

Ik ga meestal niet verder dan ver-t-shirten omdat in mijn tuin en kluskleren overvloedige ventilatie zit.

 

Ik moet wel zeggen dat de huisband een oliepotje is, dus verboksen (een andere broek aandoen) in zijn geval is vaak wel OK.

Bij feesten en partijen die ik al tijden op voorhand weet, probeer ik altijd iets creatiefs te bedenken. Zo'n kledingstuk komt altijd wel weer van pas. Eigenlijk val ik niet graag op en hoe meer ik daar mijn best voor doe, hoe meer ik opval. 

Het is niet de leeftijd die maakt dat iets niet staat. Als mensen iets dragen waarin ze zich niet lekker voelen, dan gedragen ze zich anders en dat ziet er dan niet goed uit. Mensen kunnen ook dingen bij elkaar kiezen die niet goed staan. Kan gebeuren. Maar daar hoeft een ander geen probleem mee te hebben.

Toen ik zelf nog een heel klein maatje had, vond ik al gauw dat wat een dikkerd aanhad echt niet kon. Nu kijk ik daar anders tegenaan. Ook in de spiegel.

Dichtbij mij in de buurt woont iemand met echt de derrière van een nijlpaard. Die loopt altijd in een zwarte legging. Schijnt een speciaal soort te zijn, die voor die maat wordt verkocht. In iets anders past ze gewoon niet, dus waarom zou ik me er aan moeten storen?

Ik moet van binnen wel lachen om mensen in een dure broek met vlekken die er al in de fabriek zijn in gemaakt. Vaak ziet dat eruit of ze net in hun broek gepist hebben. En daar hebben ze dan extra voor betaald. Overigens terecht, dat daarvoor meer betaald moet worden. Nadat mensen de broek maakten, moet er ook nog eens iemand die broek gaan slijten, kapot snijden en vuil maken. Dat is smerig en zwaar werk waarbij zelfs ongezonde chemicaliën worden toegepast.

Zelf had ik een wijde zwarte fluwelen broek om naar een begrafenis te dragen. Daarbij een witte blouse met een motief in grijs en zwart. Daaronder een nieuw gekochte body in wit, voor als de blouse iets zou doorschijnen. Daarbij nette lage schoenen in zwart.

Paste goed bij elkaar, dacht ik. De broek had ik al 1x gedragen en daarna gewassen. Op de dag van de begrafenis merkte ik pas toen ik alles al aanhad, dat het fluweel op mijn kont 2 van die plekken had waar het fluweel plat was geworden. Ik heb het toch aangehouden, want ik had verder niks zwarts dat ervoor in de plaats kon.

Op de begrafenis zag ik dat mijn nichten op van die kleurige plastic klompen van een bekend merk liepen, met spijkerkleding voorzien van duurbetaalde slijtplekken. Maar ik voelde me pas echt opgelaten toen die 2 drukknoopjes van mijn nieuwe body spontaan losgingen en het onderstuk naar boven kroop. Dat kwam nog niet boven mijn zwarte broek uit, maar daar moest ik wel aldoor aan denken. En ik vroeg me steeds af of dat verschuivende stuk met die drukkertjes misschien door de kleding heen nog zichtbaarder werd dan die plekken platgezeten fluweel.

Daarom bleef ik maar ergens zitten, zodat iedereen bij mij langs kwam lopen, me drankjes en hapjes kwam brengen en bij mij aan tafel kwam zitten kletsen. Tegen het einde lette niemand nog op wat een ander aanhad.

Ik ook niet.