Deze vraag van reanimeren (wel/niet) en het wel of niet op tijd zien van de button/penning/tatoeage komt ieder jaar weer ter sprake bij de

EHBO (herhalings)lessen. 

Vooral hoe je er mee om moet gaan, hulpverleners kunnen het daar moeilijk mee hebben.

Misschien moet je ook voor het ontwijken van het kasplantje nog wat extra dingen regelen.

Mijn moeder heeft als demente ook nog fijne jaren gehad, maar zoals ik het bezie zou ik dat voor mezelf niet willen. 

dankjewel Lao-tse 

ik heb zelf ook een EHBO cursus gedaan, nadat ik zo'n korte reanimatie cursus had gedaan

(volgens mij heeft het hele dorp hier 'n EHBO diploma want als er iemand 'n ongeluk(je) krijgt of onwel wordt, staan ze in de rij om hulp te verlenen)

Iw, in het contact met de huisarts hierover, komen er ook allerlei vragen op tafel over 'kastplantjes', en als je mijn stukje goed zou lezen/begrijpen zou je zien dat ik het leven, en dus ook de dood, accepteer zoals ze komt.

het heeft geen zin daarover vantevoren antwoorden te willen geven omdat ik die antwoorden (nog) niet heb.

ik heb ervaren dat ik elke keer wanneer ik tegen een onoverwinnelijk lijkend probleem aanloop, ik op de meest rare plaatsen en momenten de oplossing voor dat probleem vind

en misschien kan ik met mijn stukje mensen helpen zich wat bewuster te worden van hun eigen wensen hieromtrent...

waarbij ik meteen wil opmerken dat elke dat een button 'niet reanimeren' op je shirt spelen je ook heel bewust houdt van het feit dat elke dag je laatste kan zijn en dat je daarnaar kunt leven

we hebben niks aan een 'bucket-list', we leven alleen nu

Dankjewel voor het compliment Pareltje.

Ik heb me afgeleerd te denken dat ik weet wat andere mensen denken of wat hun beweegredenen zijn.

Het is ook niet zo interessant voor me, ik kan er toch niks aan veranderen, als ik dat al zou willen

Ik heb al heel  lang geleden het besluit genomen om niet gereanimeerd te worden.

Mijn man, kinderen en huisarts weten dit ook.

Dat besluit was er al voordat ik de CVA's  kreeg.

Ik kan mij heel goed vinden in wat je hierboven hebt geschreven.

Dit zijn dingen die ieder mens voor zichzelf moet uitmaken, mijn man wil, onder bepaalde omstandigheden, wel gereanimeerd worden.

Het is wel belangrijk dat men er over nadenkt.

En al neem je besluiten, als er dingen op je weg komen kan je net op dat moment iets anders willen.

Dat is niet erg, als je er maar over nádenkt.

Men denkt te vaak dat het leven maakbaar is.

 

Ik heb niet zo'n button, hoef ik ook niet.

Als er iets met mij gebeurt en ze gaan toch reanimeren, ook goed.

Ik wil dat graag loslaten, wat met mijn geloof te maken heeft.

probeerde te zeggen. Dat het eigenlijk net als het hele leven is, het geeft geen garanties.

Zo op de doos is het soms moeilijk typen wat je precies probeert te zeggen.

En ja als je het leven ruimte geeft, dan krijg je vaak "als vanzelf" antwoorden.

....Men denkt te vaak dat het leven maakbaar is...... hier zeg je wat moois Lao-tse

alles in het leven komt en gaat wanneer de tijd er rijp voor is

ik vergelijk het altijd met bramen. iedereen die wel eens bramen geplukt heeft, herkent dit. je ziet een braam zo vol en glanzend en je weet die wil ik hebben

maar als je hem probeert te plukken merk je dat hij nog vast zit aan de struik.

luister je naar je hebberigheid (en dit is geen oordeel want het is mij zelf ook vaak gebeurd) luister je naar je hebberigheid dan pluk je hem toch en schrikt ervan hoe zuur hij is.

luister je naar de tijd, laat je hem even met rust en zul je zien dat hij een paar uur later soms al, vol rijp en zoet in je handen valt.

ik wil niet perse dood en ik hoop niet dat ik zomaar omval. tegen de tijd dat ik ga hoop ik dat ik ziek wordt en nog tijd genoeg heb om het leven te danken en afscheid te nemen.

maar als mijn hart ermee stopt, is mijn lichaam binnen heel korte tijd daarna dood en ben ik aan het volgende deel van mijn reis begonnen en ik wil niet dat iemand dat proces komt verstoren.

en het is een goed idee om ook dat 'willen of niet willen' van mij los te laten, te vertrouwen dat het komt zoals het bij mij hoort, dat zou ook bij mij passen

maar ik zie een fanatisme bij burgerhulpverleners die ik bijna beangstigend vind (en dan zeg ik iets over mij)

en ik merk dat ik, ook met mijn button, mensen help bewuster te worden. ik word er ook regelmatig op aangesproken op straat en dat vind ik mooi, het is goed als het bespreekbaar is

en nu ga ik lekker haken, nu kan het nog