Vroeger stonden de lantaarnpalen aan de kant, nu staan ze in het midden - maar zijn ze ook veel hoger geworden . . . 

Ik was er altijd als de kippen bij om stukkende lampen te melden, maar tegenwoordig ben ik blij als er 1 stuk is. Uiteindelijk repareren

ze ze toch weer, want sinds een par maanden is het wederom weer heel licht in de achtertuin.

we kunnen ons afvragen of die 'nieuwerwetse' lampen wel zoveel energie verbruiken; ik denk van niet.

dat is geen excuus om ze drie maanden dag en nacht te laten branden natuurlijk maar ik neem aan dan er dan iets mis is.

tussenweg nog voor verzinnen.

Maar het is natuurlijk helemaal van de gekke als ze niet meer weten waar de schakelkast of stroomverdeler van hun eigen lampen is.

We kunnen wel naar de maan, maar simpele dingen lijken steeds moeilijker te worden.

Hier de discussie tussen de buurman en de gemeente;

Buurman: kunnen jullie de weg naar ons toe niet een keer opnieuw asfalteren ?

Ambtenaar: Nee meneer daar kunnen we niet aan beginnen, want dat is uw weg.

Buurman: Ow, kan ik dat zwart op wit krijgen dat dit mijn weg is ?

Ambtenaar: Uhm uhm . . . 

Oftewel het was toch niet de weg van de buurman en hij was toch van de gemeente en na jaren wachten hebben ze er vorig jaar

een dun laagje klatergoud overheen gesmeerd - laat ik zeggen, de paardenbloemen hadden er geen moeite mee.

Ze waarschuwen hier ook vaak voor malafide bedrijven die goudgeld rekenen voor asfalteren - nou het leek dat de gemeente daar zelf ingetuind was.

Dus nee, ik heb geen hoge pet van ze op.

Dat ging van uitbreken, op de millimeter uitgraven, verharden, walsen, walsen en nog eens walsen. Toen een laag asfalt erop en weer walsen. 

Nog een laag asfalt erop en weer walsen en ik wil niet overdrijven maar volgens mij is er toen nog een laag opgekomen - superdeluxe asfalt.

Dat houdt zo halverwege onze tuin op en daar gaat het verder op  het oude stuk.

En daar komt dus de bureaucratie (ik heb daar zo'n enorme hekel aan), de lijnen van de wijziging aan het kruispunt stopten dus daar

dus het asfalteren stopte daar, waarom de gemeente toen niet heeft gezegd - doe het hele stuk (dus tot aan de buren) voor hun kosten . . . 

Want ik bedoel, die mannetjes liepen daar toen toch al, wat maakt 200 meter nieuw asfalt uit op al die kilometers die ze toen aan het neerleggen waren.

Nee naderhand ging de gemeente nog wat polderen, van kruising tot kruising, nieuwe rotonde, nieuw fietspad langs de weg en een stukje hansaplast 

plakken zodat de buurman en de buurman van de ponys veilig thuis c.q. bij de wei kan komen.

Ik moet daar altijd zo van zuchten.

Hier in de omgeving hadden veel mensen een parkeerplaats in de tuin. Vlakbij de voor of achter ramen. Ze plaatsten daar hun eigen auto, of geen auto. Vaak werd die betegelde plek als terras gebruikt. Sommigen hebben de bestrating weg gehaald. Anderen hebben de P tegel weggenomen. Maar de meesten lieten het zoals het was.

Nu kwam de gemeente ineens met: Parkeerplaatsen met een P zijn gemeente eigendom. Dat zijn openbare parkeerplaatsen. Die mogen niet weggehaald en moeten voor iedereen toegankelijk blijven. Lijkt me echt niet leuk, als een vreemde vlak tegen je huis aan in je tuin gaat parkeren.

gelegaliseerd worden - lachen. Dat komt omdat toen de weg aangelegd werd er een ambtenaar in het veld was en die zei wil je de weg niet zo, weet 

je wat dan leggen we hem een beetje met een bocht. De gemeente heeft daar kadestraal gezien heel veel grond, maar aan de ene kant had opa de schuur met

parkeerplek ervoor en aan de andere kant van de weg ploegt de buurman haast ieder jaar de berm iets smaller.

En ik vind dat opa dat best mocht, want de wei die hij had is onteigend voor de andere wegen die ze toen aanlegden. Als je door de wegen het bos niet meer ziet,

wij wonen op een soort driehoek en aan alle kanten hebben we een weg, een hele grote, een grote en een pad naar achter voor de buren.

En als het over Den Haag of de gemeente gaat dan bedoelen ze dat niet positief.