Het verhaal van/over Lao-tse

Het was december 1994 of 1995, of zo. Laat in de middag.Het was koud en het regende. Ik was in de stad en wilde naar huis, had het koud, was moe en moest strals eten koken voor mijn gezin.

Omdat het zo slecht weer was, was ik met de bus gegaan en niet op de fiets. Als ik met de fiets was gegaan dan had ik het bijzondere poesje nooit gekend en dan had ik veel gemist.Ik kwam bij de bushalte waar nog een paar mensen stonden te wachten. Ik hoorde een indringend gemiauw en keek waar dat geluid vandaan kwam.

Achter mij stond een man met een kitten in zijn armen en dat kitten miauwde luid. Ik zei: Ach arm poesje, zo koud he? En tegen de man: het is een jong Siameesje , nog bijna helemaal wit en met felblauwe ogen.

De man reageerde verbaast en zei dat ik kennelijk verstand van katten had. Ik zei dat ik al mijn hele leven katten had gehad en er ook nu 2 thuis had.

De man vertelde: Dit beestje liep in een laan te schreeuwen en het liep achter mij aan, het was door en door nat en koud en er waren geen huizen in de buurt, dus wat moest ik? Toen ik het neerzette bleef het achter mij aan lopen. Ik heb het weer opgepakt en wilde het naar het asiel brengen, daar gekomen was het al dicht, Nu moet ik naar huis, maar wat moet ik met die kat? Ik heb drie honden, het dier wordt opgegeten voor ik het goed wel op de grond heb gezet!

Ik zei tegen de man dat ik al 2 katten had en dus voorzien was van alles wat er voor een kat nodig was, als hij het wilde kon ik de Siamees wel meenemen. en dan bij asiel, politie en amivedi (zo heette dat toen) en de dierenambulance melden dat er een jong Siameesje was gevonden. De fokker of de koper zou zich wel melden, dacht ik zo, want ras Siameesjes kosten een boel geld en dat het een echte raskat had ik wel gezien, dus een paar dagen kon ze wel bij mij blijven..

De man was reuze opgelucht, overhandigde mij het katje en stapte in de bus die hij moest hebben en ik bleef met een schreeuwende Siamees wachten op mijn bus.

 Wordt vervolgd

In de bus had ik veel bekijks omdat het kitten luidkeels aandacht vroeg en het gladde slanke lijfje was lastig vast te houden.

Uiteindelijk kwam ik thuis, man en kinderen nieuwsgierig wat ik nu weer had opgeduikeld.

De twee andere katten kwamen op het luide miauwen haastig kijken wie die schreeuwlelijk was. Ik zette het kitten op de grond en de twee oudere katten kregen a la minuut een hoge rug en begonnen te grommen en te blazen. Het kleine ding trok zich niets van die drukte makers aan en ging op de geur van het kattenvoedsel af dat in de keuken stond en begon te eten. Mijn twee katten waren perplex. Ze werden genegeerd! De rode keek echt alsof hij zijn ogen niet kon geloven en de cyper draaide rondjes om te zien waar de verborgen camera was.

Het katje was klaar met eten en drinken en ging het huis verkennen nog steeds de andere katten geen blik waardig achtend, staartje trots omhoog geheven, zo vol vertrouwen en eigendunk dat de rode en cyperse katers in de gaten kregen dat ze zich maar stonden aan te stellen en ze gingen naar boven om hun rust en waardigheid te hervinden.

Lao-man was meteen in love met het siameesje en mijn kinderen vonden het ook heel leuk.

Ik zei: Houdt er wel rekening mee dat dit poesje hier niet zal blijven, ergens is er een fokker die geld wil zien of er is een eigenaar die veel heeft betaald en het terug wil. Ik zal het aangeven bij het asiel en het Amivedi (weet niet of dat nog bestaat, maar daar kon je gevonden of kwijtgeraakte huisdieren aanmelden) en de politie, al zou die er weinig of niets aan doen. Aldus her en der aangegeven, in kranten nagekeken bij vermiste huisdieren, maar nooit een respons.

Intussen voelde het poesje zich prima thuis. Grote nadeel was dat ze nogal de gewoonte had om haar poepjes hier en daar te doen. Plasjes gek genoeg niet, dus de kattenbak wist ze te vinden. Toen ze voor de zoveelste keer op de bank had ge sch***** was bij mij de maat vol en ik riep nogal boos en hard: Als dat *lelijk woord*beest nog 1x niet op de kattenbak maar in huis kakt gaat ze naar het asiel. Ze had het kennelijk in haar oren geknoopt en we hebben nooit meer iets in huis gevonden!

Al met al leek het erop dat ze nooit opgeëist zou worden dus wilden we haar een naam geven.

Zoon opteerde : Lao-tse , ook oosters en de siamees kon soms zo wijsgerig kijken. Ik vond het eigenlijk niks, ze was poes, geen kater. Maar iedereen vond de naam bij haar passen. Dus toen hadden we een Lao-tse huis.

Waarom dat mijn screenname, mijn internetnaam werd vertel ik later.