Eigenlijk is er nu een (kinderdroom) van mij uitgekomen. Je zal denken…. Euh? Kinderdroom? 

Voorgeschiedenis 

Wel ja, vroeger, toen ik nog klein was, pakweg tot ik zo’n 4 jaar was, dan droeg ik alle dagen jurkjes. Dat was, ten eerste mode toen dat elk kind (meisjes, maar ook JONGETJES ) een jurkje droegen. Dat kwam volgens mij omdat we toen gewone katoenen doeken als luier hadden en die hielden geen plas bij, dus de plas liep gewoon op de grond, maar de stoelgang die bleef wel netjes in die doek. Later, toen ik naar het tweede kleuterklasje ging, dan kreeg ik mijn allereerste broekje. Maar in de loop van het tweede kleuterklasje vroeg ik weleens of ik terug een kleedje (jurkje) aan mocht, want dat vond ik prettiger om te dragen, en de andere jongetjes die droegen wel kleedjes en ik niet.  Maar dat mocht niet, want ik was een jongen en jongens die droegen geen kleedjes, maar wel een broekje.

Op het einde van het eerste leerjaar, dan is die droom toch voor twee volle weken, uitgekomen. Daar ik mee mocht spelen in het schooltoneel. Tja, in het stuk (hoe het heette weet ik nietmeer) maar daar was één jongen van de klas (jongens gingen naar een andere school dan de meisjes, vandaar) die de rol van een meisje moest spelen. Na een selectievragenronde, bleef IK als enige jongen over, dus ik mocht het meisje spelen. En daar Ik niet in de school mij mocht omkleden, moest ik dus van thuis-uit al in die jurk rondlopen. Ook omdat we die twee weken één uur in de voormiddag en één uur in de namiddag moesten repeteren.

Wat later toen mam mij van school kwam halen, stond ik bij een meisje (wist toen nog niet dat het een meisje was) en vroeg aan mam of ik ook zo’n kleedje mocht hebben en dan ook zo’n lange haren in twee staartjes zoals dit jongetje hier naast mij. Dat kind stond toen te glunderen omdat ik haar een jongen noemde. Mam zei toen, dat is geen jongen maar een meisje. En NEE je mag geen kleedje hebben dat is voor meisjes.

Een paar dagen voor mijn tiende verjaardag vroeg mam (net zoals de jaren daarvoor) wat ik graag zou hebben voor mijn verjaardag. Ik zei toen weer: “Ik wil zo een kleedje””, en had uit een oud modeblad een foto gescheurd van een meisje met een jurkje aan wat ik toen heel mooi vond. Maar je raadt het reeds, het was weer NEE.

Langs de ene kant was ik wel blij dat mijn tante er toen ook bij was, toen ik mijn cadeau’tje kreeg, namelijk een doos legoblokjes. Mam zei toen:”Dit is toch  veel beter dan dat kleedje wat je vroeg”.

Die zomer aan zee, mam was boodschappen doen, tante zei tegen mij dat we gingen wandelen. Toen kwamen we aan een winkel waar jurkjes verkocht werden. Wij twee daar binnen. Toen kon mijn geluk eventjes niet stuk.

De verkoopster zag ons binnengaan en zei toen”Dag madam:, waarmee kan ik je helpen”? toen zei tante:”Het is voor een kleedje voor….” En die vrouw onderbrak tante en zei toen, naar mij kijkend:”Kom maar mee meiske, ik zal je wat kleedjes laten kiezen. Ik had meteen al mijn gading gevonden en toen kon tante niks anders zeggen dan:”Madam, dat is geen meisje, maar een jongen”.

De vrouw zei toen iets in den aard van; “ah ja en wat dan nog? Als die nu graag een kleedje draagt. “

In de winkel heb ik dan dat kleedje aangekregen, tante heeft dat betaald en we zijn terug doorgegaan. In de vakantiewoning heb ik nog drie uur in dat jurkje rondgelopen, tot mam terug in huis was en ik het jurkje uit moest doen. Gelukkig had tante toen al haar eerste kindje, (een meisje) en zij heeft dat dan zo’n jaar of vijf later gedragen.

Nu sinds half augustus heb ik eens een jurk welke ik zelf gemaakt heb, aangedaan en dat beviel me goed, niemand die iets zei, en ik bemerk nu dat ik sindsdien enkel nog maar jurken en een rok gedragen heb, enkel die ene dag dat was die dag van de as-uitstrooiing van mijn broer zaliger.   

Ook heb ik die ene pelsjas (imitatiebont) die ik tien jaar geleden van mam gekregen heb, dus nu eindelijk ook aangedaan

Wie me al gezien heeft die zegt dat ik er goed mee sta, dat dit precies voor mij gemaakt is, dus ikke blij.