Antonie Kamerling.

Zoveel mensen, en diep triest, zoveel jongeren die in het doolhof van het leven verstikken, verdwalen en het ontbreken van............niet zelf kunnen vinden.

Bedankt lieve hobbydoosjes voor jullie openheid en herkenbaarheid

Mijn weg is zoals herkenbaar zal zijn voor velen, met vallen en opstaan, zweet, bloed en tranen, onmacht, wanhoop, diep verdriet, gemis; zoals een klein kind dat net datgene wat hij wil niet aankan en er is geen trap in de buurt.

Die trap vond ik elke keer weer omdat ik zelf mijn nek weer uitstak en eigenlijk niets te verliezen had, alleen maar te winnen. Ik heb meerdere opnames achter de rug, sinds een paar jaar de juiste diagnose, medicijnen en hulp waaronder een personal coach.

Op het moment ben ik bezig met een cursus zelfontwikkeling. Ik zie het als een griesmeelpap koken met krenten en blijven roeren zodat de pap niet aankoekt of aanbrandt

Ik ben echt een bofkont. In Nederland is zoveel hulp beschikbaar, alleen zelf de juiste zoeken en niet een afhankelijke opstelling uitdragen, want niemand weet beter wat goed voor je is dan jezelf. Jezelf een uitdaging blijven vinden en los leren zien van het geheel. We zijn een deel van het geheel en blijven individuele wondertjes.

Ook ik weet hoe het is om niet meer te willen leven. Toen ik 30 jaar was heb ik 2 maanden op bed gelegen omdat ik niet meer naar buiten en beneden durfde en niet meer wilde. Gelukkig dankzij mijn man heb ik er toen geen einde aan gemaakt. Hij is mijn redder geweest. Ik ben toen opgenomen geweest voor 6 weken en heb daarna een therapie gevolgd van bijna anderhalf jaar. Een paar jaar ging het wel redelijk goed totdat de depressie weer insloeg als een bom. Op mijn 40e ben ik weer mijn bed ingekropen en heb toen 2 jaar lang erin gelegen. Contstant bedenken hoe ik een einde aan mijn leven kon maken. Ik heb toen zelf gezocht naar een oplossing en ben tenslotte voor 4 maanden opgenomen geweest. Dit was een heftige periode waarin ik mezelf uiteindelijk weer terug vond. Mijn man en kinderen hebben erg gelden onder de periodes dat ik depressief was, logisch natuurlijk. Ik heb ook heel lang met een schuldgevoel gelopen naar mijn kinderen. Ik ben in die tijd geen moeder geweest voor ze.

Tijdens mijn laatste opname kreeg ik ineens het gevoel dat ik wel wilde leven en wat van mijn leven wilde maken. En dat is gelukt. Ik werk nu zelf 3 dagen in de week als doktersassiste (na mijn opname de opleiding hiervoor gedaan) en ben echt blij dat ik heb gevochten om te blijven leven. Ik heb nog steeds wel periodes dat ik het niet zie zitten maar ik weet ook dat ik mezelf dan moet herinneren aan de tijd van mijn opname en wat ik er allemaal heb geleerd. Ook slik ik nog steeds anti-depressiva.

Misschien een beetje warrig verhaal voor jullie maar ik wilde het toch ook met jullie delen.

 

@Tikoes: fijn dat ook jij er goed uit bent gekomen.

En voor de rest die ook dit hebben meegemaakt of er nog inzitten. Veel sterkte.

het blijft mij verbasen hoeveel mensen er in
zo een zelfde schuitje zitten of hebben
gezeten. Raar eigenlijk dat je in zo een druk
bezet land je je zo eenzaam en alleen kunt
voelen. Het lijkt wel of iedereen zoiets in zijn
omgeving of zelf heeft mee gemaakt. Ik denk
dat dit best een groot probleem is. En nu er
een bekende is die uit het leven stapt merk je
het pas echt goed op omdat mensen erover
praten. Vind het erg knap van de mensen die
er hier zo open over durven te zijn. Petje af
hoor.

Lieve allemaal,

ik ben hard aan t knokken voor mezelf,kan gelukkig zeggen dat het de goede kant op gaat. Maar het er open over durven zijn...dat is vaak niet alleen een kwestie van niet durven, vaak wordt het een niet durven door het vele onbegrip waar je(ik) telkens tegen aan liep...het ongeloof,het ach...zo moet je niet denken etcetc....waardoor ik een masker op ben gaan zetten, want wat loop ik nou te klagen? Er gebeuren zoveel nare,vervelende,ergere dingen in de wereld, wat geeft mij het recht om te zeuren, om me ongelukkig te voelen??? Hoezo tijd en rust voor jezelf nodig? Je bent jong,niet ziek...

Dus schup onder mn kont,schouders naar achter,tieten vooruit,glimlach op de snoet en doorgaan,altijd maar doorgaaaaaaaaaaaaaaan.

Tot ik echt niet meer kon en niet meer wilde...ben gelukkig op een goede plek terecht gekomen,ben de juiste mensen tegen gekomen, al heb ik daar zelf kei en kei hard voor moeten werken en mensen zien te overtuigen van mijn problemen en klachten. Maar hoevele treffen die niet,hoeveel wantoestanden en missers zijn er nog in de (psychiatrische) zorg. Er komt steeds meer kennis,gelukkig...dat is mijn redding geweest, 20 jaar geleden en misschien nog wel 5 jaar terug had nog niemand ervan gehoord....adhd bij volwassenen....

Ik kom er wel, gelukkig, maar waarom ik eigenlijk begon te typen is omdat ik eigenlijk zo graag tegen jullie wilde zeggen hoe belangrijk jullie daar in zo'n korte tijd bij zijn geworden!!!!

De eerlijkheid,openheid maar vooral de betrokkenheid, die blijkt uit de reacties op de diverse topics. Het doet me zo goed,verwarmt me dat er nog gelukkig zo veel mensen zijn met een warm hart...Het voelt als thuiskomen na een koude dag in een huis vol lieve mensen en een kachel die brandt, telkens weer als ik op het forum aan het rondneuzen ben...

Dank jullie wel dat jullie er gewoon zijn en ik er een van mag zijn!!!!

A M E N Leonie: een Digitaal Open Huis, dát is dit forum....met mensen met een Open Hart..... bij vrijwel elke mail voel je een : " welkom thuis...."

Lieve Sminske, wat jij beschrijft, ik ben het daar helemaal mee eens. Het ervoor durven uitkomen is vaak niet het punt maar het onbegrip wat je krijgt. Zo heb ik ook al die jaren te horen gekregen, kom op, je hebt een lieve man, mooi huis, leuke kinderen. Wat zeur je nou. Ik kon inderdaad ook een schop onder mijn kont krijgen. En dan opeens ga je het voor je houden. Zo is het bij mij gegaan. Doordat ik het niet meer aan durfde te geven ben ik mijn bed in gekropen en er bijna 2 jaar niet uitgekomen. Met het gevolgd dat ik mezelf verwaarloosde, maar vooral man en kinderen. Ik ben daarom ook blij dat ik hier op dit forum mijn verhaal wel kan vertellen. En dat er toch wel wordt meegeleefd.

En Frea, ik ben alleen maar heel blij voor je dat het goed met je gaat en dat je (nog) gezond bent, ik gun het iedereen echt van harte. En niemand hoeft zich daar ook voor te schamen. Net zoals niemand zich hoeft te schamen als het niet goed gaat. Niemand kiest ervoor. Het is geen keuze als je depressief wordt, soms is het wel een keuze om hieruit te proberen komen. Alleen lukt dat niet iedereen.

Pfff,lieve allemaal....merk dat het heel veel los maakt bij me,de pijn die ik hier bij sommige lees komt zo hard bij me binnen,de herkenning doet aan de ene kant zo goed aan de andere kant maakt het veel verdriet in en bij me los.

Het weten dat er geen toverstafje bestaat(waar ik eigenlijk al zo'n 25 jaar op heb gehoopt)is een groot issue op het moment bij me...het besef dat ik het zelf moet doen en moet doen met wie en wat ik ben is een hard en moeilijk proces...

Zie gelukkig ook steeds meer en vaker de zon,zeker ook hier op het forum. Hoop dat ook anderen dat gaat lukken die nog midden in de worsteling zitten,want dat is het. Een groot gevecht met jezelf en een hoofd en lijf verstrikt in (negatieve) gedachten wat ook ik absoluut niemand gun!!

@frea,huil niet om mij,om ons...je meeleven,je zijn is al zo'n grote troost en jouw geluk en gezondheid straalt echt op me af, geniet maar voor mij mee!! dikke kus!!

Maar dat geld voor vele anderen hier,die vaak zonder het te weten, troosten en zijn!!! Dikke knufffffffffffff voor jullie