een redding

Ze weten niet wat ze moeten doen, en doen daarom maar niets

Soms verstarren mensen bij zulke dingen gewoon ook. Iedereen is weer anders en gelukkig maar.

Zeker als je dan net iemand treft die gewoon iets doet.

Ik heb het zelf als 15-jarig meisje gehad dat ik 's nachts op weg naar huis hulp geroep hoord vanaf een schuine helling. Was nog jong dus durfde niet het donker in naar beneden maar heb wel geroepen om te vragen wat er aan de hand was. Bleek die man daar al uren rond te kruipen maar iedereen reed door. Ben daarna terug gefietst naar het politiebureau om hulp te vragen. Kwam onderweg een agent tegen. Toen ik hem om vertelde wat er aan de hand was zei hij glashard: 'mijn dienst zit er op, fiets maar door naar het politiebureau'. Ik was 15 en moest voor twaalven thuis zijn! Ben natuurlijk toch hulp gaan halen. Mijn vader heeft de volgende dag de politie gebeld om te vragen wat er aan de hand was. Man bleek naar het ziekenhuis te zijn gebracht met verschrikkelijk kramp in zijn been.

Maar snap je nou zo'n agent?

Eerlijk gezegd snap ik dat wel, als ik iemand in nood zie, en ik zie dat er allemaal mensen om heen staan die helpen, loop ik maar door. Tenzij er om (extra) hulp gevraagd wordt, dat is een heel andere zaak. Petje af voor jullie. 

Wij hebben jaren geleden (bijna 20 jaar) een keer een zwijn aangereden, het was 's avonds om een uur of 11 langs een 80-weg. Bijna geen voorbijgangers en ook nog geen mobieltjes. Gelukkig stopte er iemand, die toen doorreed om bij een restaurant de politie te bellen. Daar ben ik die persoon eeuwig dankbaar voor, maar ik vraag me nog vaak af of ik gestopt zou zijn, zo midden in de nacht langs een stille weg.