Vroeger was niet zo best!

Wel ik leef blijkbaar ook nog maar hoe?

Met een heleboel onverwerkte wroeging om wat vroeger bij ons gebeurde...

D'r zal wel ergens iets aanwezig geweest zijn...want paps is een heel depri en wacko jacko zal ik maar zeggen.Van een andere planeet...
M'n moeder was en is volgens mij niet zo knap in haar bolleke...Tja dat besef ik al een tijdje... waarom niet?Toverbloemenprinses heeft ook zo haar dingetjes(autisme) en alles ontstaat ook ergens,hé?

Mijn ouders waren zonder dat ze het wisten een stelletje uit de duizend...verliefd ja maar ...
paps was altijd boven z'n theewater en moeder werkte gewoon alles op de kinderen uit...wie moest ze anders spreken? Ze had niemand en zo groeiden wij op.
Ikzelf(de vluchter) ben net als paps heel gevoelig maar ik was kind en kon niet vluchten.Ik moest ondergaan...en het was zwaar.

Met als gevolg incontinentie tot huwelijk,na huwelijk ging dit gewoon over.
2 broeken per week,geen verder aandacht en de geur ...ja dat was je straf,dus...zo zul je wel leren opletten.

Mijn Oma is thuis gestorven bij ons...
Daar ik een goeie matras had werd  die naar beneden gehaald en sliep oma erop totdat ze stierf...ik was erbij...Oma stopte plots met ademen,ik was achttien en tegen dan na alles al redelijk verknipt....
Oma ademde daarna weer eventjes en blies zo luidop haar laatste adem uit.
Ik was zo bang.
Daarna werd die matras doodleuk weer op m'n bed gelegd ondanks m'n zware tegenpruttelen.
Ik had het gevoel dat Oma's geest door die matras gegaan was en droomde de engste dromen...nacht na nacht...ik sliep op haar kist en ze greep naar me enzovoorts ik was op van de angst.
had moeder nu gewoon die matras op m'n bed gelegd maar neen ze moest dit vermelden en had ze nu wat gewacht...tot ik alles wat verwerkt had...

Ik heb een moeilijke traumatische jeugd ervaren.Ik ging uit werken van m'n 17 en gaf iedere cent aan m'n ouders zoals toen tja soms nog normaal was...want er werd voor mij niets gespaard een huwelijksfeest kon niet...een belastingsbrief wel...want zei moeder je bent nu getrouwd...je mag ze zelf betalen...m'n vakantiegeld dat ze per abuis nadien nog ontvangden kreeg ik in schijven van elke maand 125 euro.Wij waren pas getrouwd en moesten maar rondkomen.
M'n zus kreeg datzelfde jaar een communiefeest met de hele familie erbij en iedereen stond in het nieuw.
behalve ik want ik trouwde immers.Ik kreeg een goedkoop pakje en schoenen en vijfduizend frank om eten en uitzet te kopen want ik had niets...gelukkig had m'n man toch iets om te beginnen.De tante's en familie boos omdat ze  niet moesten komen feesten want er was geen feest...geen kerkelijk huwelijk en...je moest altijd zwijgen en verzwijgen.

Maar één van de ergste dingen was toch m'n hondje Dixie.
Mijn Lord Disiderieus Belaporte mijn Yorkje!!!!Och wat zag ik dat diertje graag.
Hij was er altijd voor mij...mijn oudere broer was mondiger ,m'n pa was er nooit en ik moest al m'n moeder's moeilijke momenten ondergaan want ze werkte echt al haar frusteratie's op mij uit.
Jouw leven moet nog beginnen en jij hebt hier niets dat van jou is ,jij onozele calle,stomme klinke,lelijke geit...ze zwaaide graag in het rond en eenmaal kon ik mij bukken en...met resultaat dat ze haar vinder brak want ze raakte de muur...zo hard sloeg ze...en ja nadien telkens ze eraan dacht kreeg ik er nog een mep bij.
Maar dus mijn hondje die er dus altijd voor me was die toen ik wel of niet huilend maar intens gekweld bij z'n mandje zat en Dixietje m'n verdriet zo goed voelde en echt hielp dragen.Nooit meer kan ik zo'n liefde voor een hondje voelen...
Op een avond toen ik 19 jaar was en er Moeder mijn hondje(6j) zo beu was want ja...alles wat erin gaat gaat er aan de andere kant weer uit...maar hij was proper hoor!Hij ging niet durven!
Zei ze me doodleuk...morgen ga ik naar de dierenarts en vraag ik om een spuitje!
ik wist niet wat ik hoorde...toen ik eindelijk begreep dat ze het meende heb ik gesmeekt en was ik echt...hij was alles wat ik had.
Neen hij moet weg!
Ik ging werken in ploeg voor hun portemonnee en had de vroege.
Moeder was onverbiddelijk.
Ik hoopte dat ze morgen anders zou denken...
Ik schreef een brief...mama doe alsjeblief Dixietje niet dood!
's morgens zat er niets anders op dan gaan werken en na het werk kwam ik thuis...
Dixie's kussentje ging te drogen...Ik schrok vol ongeloof...
Ik kwam in huis en ik zocht overal...
M'n moeder kwam net binnen en zei..jaja hij is weg...je moet niet meer zoeken!En je moet maar zien dat je begint te bleten voor zo'n onozele hond!

Ik heb nooit meer gehuild dan toen...nadien zei ze dat ze spijt gekregen had tijdens die voormiddag en naar de arts gereden was.
De vrouw van de dierenarst zei...het hondje huilde zo hard dat toen m'n man toekwam hij het direkt verholpen heeft en voegde eraan toe...
Mevrouw...koop aub nooit meer een hondje!

Dat deed ze echter toch...uit schuldgevoel...haar eigen hondje...dat gedrild werd tot en met...met harde hand...net als ik...en toen het diertje een normale dood stierf en moeder ondertussen alleen,zonder man en kinderen overbleef kwam ze doodleuk bij me uithuilen om haar hondje en ik? Ik trooste haar zoals ik altijd onvoorwaardelijk en ondanks alles van haar hield!

Nu bij het begin van m'n opname zocht ze een reden van mijn depressie...en ach...ik weet het je bent niet gelukkig in je huwelijk en je kunt scheiden...je bent 40 en eigenlijk is dit nog niet te laat...dacht ze (voor de zoveelste keer)
pak te hebben want man uit de weg...komt moeke weer spoken...
Tegen m'n dochtertje had ze al geopperd me eerst es een goed pak rammel te geven maar het meisje is huilen weggevlucht en Oma wacht tot kindlief zich onderdanig vertoont.Dit is nu ongv 10-12 weken geleden.

Dat ik een zware depressie gehad heb en nog heb is enkel aan haar toe te schrijven...ik heb al depressie's van kindsaf en een groot minderwaardigheidsgevoel door al de minachting,hatelijke blikken en verwijten...
En door een bijkomende factor dat ik een huwelijk heb waar bij iedereen (zoals dokter) zegt een hoek af istja ...ik ga te ver...ik wil iedereen gelukkig maken ...een beetje aangekweekt zeg maar...
Ik heb dus Bordeline met iets van autisme en adhd!
Maar die Borderline herken ik het best...
Dus!!!!!
Die Borderline is gekomen door m'n traumatische jeugd!Die echt heel angstig was en doordat misschien al iets aanwezig was.

Mijn man had m'n moeder tijdens mijn opname es boos aangesproken.Die uitte dit dan weer door een ach arme ik naar de rest van familie(dus ook m'n lievelingsbroertje)
Die heeft me nooit opgebeld of bezocht...toen er eentje jarig was belde hij getrouw op om het kind te feliciteren en vroeg hij naar mij en dat het te ver en te vervelend voor hen uitkwam om es langs te komen.Naar het ziekenhuis.
Zuslief( en evenbeeld van moeder) vond het ongehoord dat ik eindelijk al die dingen durfde te zeggen want...we waren ingeprent...je moet maar zien dat je dit nooit aan iemand verteld!
Maar zuslief kwam 10 jaar later ter wereld als huilbaby en heeft ditzelf nooit meegemaakt...ook zij was veel mondiger...want toen moeder zei...waar is je loon zei ze doodleuk...heb jij kinderen gebaard om te profiteren misschien?

In het ziekenhuis moest ik mijn stamboom maken .
Een moeilijke klus want de familie is zoooooooooooo groot!!!
Welke tante is nu de oudste en hoe noemt die achterneef enzo?
op een bende van meer dan 100 personen heb ik nooit niemand gezien.
Taboe en moeders rol als slachtoffer speelden hierin een grote rol.

Mijn moeder bleef wekelijks me es bezoeken...wat voorzichtig...wat afwachtend.
Ik probeerde vooruit te komen,voor man en kinderen.
Want elk weekend ik thuiskwam keken ze me vragend aan van...zal ze nu beter zijn?En zag ik de droefheid in hun ogen toen ik moest toegeven aan de zetel met een dekentje.
toen ik wist dat ik de laatste vrijdag definitief naar huis ging zei m'n moeder...ach dat is goed zo...dan kunnen we eindelijk es praten over wat je allemaal gezegd had...dat broer en zus boos waren enzo had ze eerder geuit.
dus...d'r stond me wat te wachten!
M'n psyholoog en dokter vielen beiden bijna van hun stoel!
Toen ik dit zei...
M'n dokter zei dat dit nu wel heel ongelooflijk was...toen ik er een beetje bovenop kwam stond ze meteen klaar om weeral al haar frustratie's op me uit te spuwen!
Ik ben nu een 4-5 weken thuis
En heb met niemand meer contact.Ik wil ze niet meer zien,moeder probeert,sms,mailtje,sms maar ze kan nooit lijden zoals ik reeds m'n hele leven lijd!Als ik haar zie denk ik aan al die nare dingen,als ze iets laat weten klinkt het verwijtend of arme ik maar...
Ik moet nu proberen een leven te bouwen op een fundering zonder steun...
ik weet het ik heb mijn man en kinderen,dokter zegt enkel die zijn van belang.
Mijn borderline zegt me soms nog...vlucht...het kan gemakkelijker!
Ze redden zich wel.Ik weet het ...het klinkt grof of raar over maar soms gewoon...(zolang het raar voelt is het goed voor mij althans...heb ik voeling...)maar soms ...
het is borderline

Ik doe m'n best..

Nu zal ik verder met m'n gezin er een leuke avond van proberen te maken...maar jullie weten nu mijn verhaal...
Het is niet best maar het is zo...
en elke dag is een nieuwe dag...
Dat zeg ik elke avond als ik Muffin een verontwaardigde Ragdoll in z'n mandje leg.Och Muffin...morgen is weer een nieuwe dag voor je lieve lieve jongen...hij lijkt wel Dixie maar veel koeler en ongeintresseerder (gewoon een hauteine  poes waardig)je zou er hem voor bewonderen!ik knuffel hem wat en moet hem dan neerleggen of ik sta daar anders vast rechtop te slapen van de slaappillen die ik dagelijks Moet nemen,bij m'n pillen voor angst en antidepressieva's.
Zeg ik dit nu tegen hem of tegen mezelf?
Het klinkt hoopvol.
Perle!x

Perle,ik zit even boven met een huilend kleinkind,beneden visite.

Wat een verhaal,ik weet wat je voelt,heb zelf hele slechte jeugd gehad,en daar later problemen mee gehad.Maar je komt er vast,je moet dit alles verwerken en verder met je gezin.

Zoals Magtelt zegt,een rotte fundering zak je door heen,nu ben je heel erg alleen,hebt alleen je gezin.Probeer daar wat steun te krijgen,en natuurlijk zijn wij ervoor je.Praten,praten,en huilen,zoveel mogelijk hulp van de artsen,en straks stapje voor stapje de goede kant uit.

meer woorden heb ik even niet,ik leef met je mee.

Heel veel sterkte.

Perle, heb je verhaal met tranen in mijn ogen zitten lezen.
Het is bijna niet te bevatten dat 1 iemand zoveel te verstouwen krijgt in haar leven.
Maar vecht je er boven op voor jezelf en je gezin, zij zijn je toekomst.
Je moeder is je tranen en je verdriet niet waard, snap niet dat zo'n mens zich moeder durft te noemen.

Lieve Perle, ik hoop dat 2010 je geluk mag brengen!

kijk omhoog kijk naar de sterren hoe ze stralen speciaal voor jouw,

kijk naar de zon hoe die jouw warmt

voel de regen die jouw tranen meeneemt

probeer weer te leven,

kijk naar je kinderen, en lach

en probeer weer te leven

Goh ik ben er stil van, weet niet goed wat te schrijven.

Ik hoop dat 2010 jou en je gezin veel geluk en rust zal brengen.

pfff, perle, ik ben er helemaal stil van. wat een verhaal zeg, wat heb jij allemaal moeten doorstaan in je jeugd. en het voornaamste "kind zijn"was jou niet gegunt. ik hoop dan ook voor jou en je gezin dat je in 2010 steeds meer dingen kunt loslaten en zo de traumatische jeugd achter je kunt laten en verder kunt met jezelf en je gezin. laat je niet nog eens door je moeder (hoe moeilijk het ook is want het blijft je moeder) ondersneeuwen.

jij bent belangrijk

wat een verhaal... ben er stil van, sommige dingen wist ik al maar zijn hard om te lezen, laat staan om mee te maken... Dat je hier niet onbeschadigd uit kunt komen, is duidelijk... Alleen iemand zonder gevoel zou dat kunnen, hé...

Ik wens je voor dit jaar zoveel moois, met mensen die je ZELF kiest!

HALLO PERLE,

IK BEN STIL VAN JE VERHAAL,EN SLUIT ME BIJ ALLE VORIGE

DAMES AAN MET HUN BERICHTJES,

IK WENS JE ZO VEEL GOEDS EN STERKTE IN 2010

GENIET VAN JE GEZIN EN LEEF VAN DAG TOT DAG!!!

DIKKE KNUFFELS VAN HESTERKG1

Perle, wat een verhaal zeg, wat jij allemaal meegemaakt hebt! Ik weet even niet goed wat ik moet zeggen,maar wil je heel veel sterkte wensen en ontzettend veel goeds,gezondheid en geluk in 2010!

lieve perle,alles wat je mee gemaakt hebt moet slijten ,het zal met vallen en opstaan zijn,maar weet er komt een dag dat je echt voor je zelf kiest,want je hebt geen keus.
je bent een mens dat nog zoveel te geven heeft.maar kijk uit dat je dit alleen doet als je er achter staat.
je zult je hele leven moeten blijven vechten om je zelf in balans te houden,maar het is het waard.jij bent het waard.als je dit regelmatig tegen jezelf zegt,dan zal je zien dat het helpt,of je neemt een ander woord,ik ben wie ik ben,of bv lief zijn voor je zelf.
ik zal je wat toe sturen misschien heb je er wat aan,ik heb ooit een curcus gedaan van maja jeffkins,ze heeft geloof ik ook een site.het is zo,n lief mens,zei heeft me enorm geholpen,kan nog heel veel zeggen maar dan wordt het zo lang.ik zou zeggen kijk er eens naar,ik heb de laatste curcus van haar gedaan en heet praktische psychologie voor vrouwen,je kan ook alleen voor jezelf een afspraak maken.
ik zelf had hier meer aan daar ik een doener ben,ik vond het op het laatst wel welletjes om tegen een muur te praten en geen oplossingen te krijgen.
alles krijgt tegenwoordig een naam,en woord je in hokjes gestopt.
ik weet zeker dat jij sterker bent.groetjes stridje geloof niet alles wat ze zeggen,kijk eerst er eens goed naar.we zijn te goed van vertrouwen en daar wordt misbruik van gemaakt.dat komt omdat je moeder heel dominant was en heb je geleerd ja nee en amen,omdat dit veiliger voor je was,en je dacht als ik lief ben of doe wat ze zegt vindt ze me vast lief,je hunkerde naar dat ze je echt zag.weet je dat er heel veel dochters zijn met dit probleem,je gaat hoe langer hoe meer geven maar je doet het toch nooit goed in hun ogen,want wat doe je dan,vragen ze.
ze worden nog moeilijker als je gaat tegen sputteren ,maar eigenlijk moet je nu volhouden anders verval je en hebt ze je.
eens zei een maatschappelijk werker,je kunt kiezen of je blijft een wees,of je neemt de conseqeunties,of je verandert zullen zei ook veranderen,want dan zien ze dat ze geen grip meer op je hebben.vaak heb je een groot schuld gevoel en heb je het gevoel dat jij wel een goed leven hebt en zei niet.als je goed kijkt komt haar gedrag uit frustratie,zei zal op haar beurt weer heel veel mee gemaakt hebben.
zorg ervoor dat deze cirkel niet rond blijft gaan,probeer het te doorbreken.het kost echt heel veel tijd,maar ga je eigen weg alleen jij dan pas kan je voor anderen zorgen,het klinkt in onze ogen egoistische daar we er altijd voor anderen zijn geweest.maar het lucht zo op er valt een last van je af.
toch weer een heel verhaal