Dag mama, dag beertje.....

Oh hou op schij uit.

Ik moet 31 september mijn zoontjevoor het eerst wegbrengen.

Hij begint gelukkig de eerste week halve dagen.

Maar daarna vanaf 7 september mag hij volledig meedraaien.

Vorige week heeft hij 2 nachtjes bij mijn ouders geslapen en gister ook maar pfff wat is het dan stil zeg.

Zo zonder mijn druktemakertje in huis.

oh zo heel herkenbaar, alleen ging het naar school gaan voor de zoon niet zo prettig, hij huilde tranen met tuiten als ik hem achter liet, mijn hartje ook gebroken natuurlijk, en dit verdriet heeft de volledige kleutertijd geduurd, met dochtertje ging het ietsjes beter, zij had natuurlijk grote broer bij haar. Maar dit verhaal is al weer 8 jaar geleden, en gaat mijne grote vent op 1 september naar het laatste jaar van de basis school

Ow vreselijk ja..je oudste kindje de eerst dagen naar school brengen...
En dan idd, wat Odette zegt.. je jongste kindje ook naar school...
Ik kan het me zo goed herrinneren, het gevoel, dat jij nu hebt...

En het went niet...Volgende week maandag gaat mijn oudste voor het eerst naar het voortgezet..Hij moet naar een andere plaats met de fiets..(zolang het mooi weer is...) ow..als ik er aan denk gaat mn maag draaien en hij..? Hij heeft er zoveel zin in...

Sterkte Eeyore met vinden van je draai...je kindje op de 'grote' school.

grtzseat

Eeyore82 wrote: Mijn dochtertje gaat eerst ook halve dagen, ze zit op speciaal onderwijs (pdd-nos). Daar eten ze ook op school, dus dan zie ik haar pas om 15:15 weer. Ben blij dat ik niet de enige ben die er moeite mee heeft. Ze wrijft het me alleen zo in (mijn dochtertje): "ik ga nu naar de grote school met de grote kindjes, ik kan het nu zelf"

Oei dat is heel wat de hele dag naar school, bij mij kwamen ze nog tussen de middag thuis om te eten.  Maar het voordeel van de hele dag naar school is dat je zelf ook een hele dag hebt om iets te doen zonder het geren van tussen de middag met halen en brengen.

Tja ze voelen zich dan heel groot. Ik moet zeggen ik vond mijn kinderen ook heel groot toen ze naar school gingen en als ik nu die kleuters zie....wat een ukkies, hoe ik ooit mijn kinderen groot kon vinden op die leeftijd is mij nu een raadsel.

 

Ik had op de peuterzaal van mijn zoon altijd meegeholpen. Op zijn eerste echte kleuterschooldag, in januari 1981, heb ik 's morgens zo hard gewerkt, dat het ineens 12 uur was, niemand had gezegd "Mamma, koffie en yoki drinken". Hij had het zo naar zin, sommige vrienden heeft hij nog.

Toen mijn dochter voor het eerst naar peuterzaal ging, had ik nog mijn zoon in de kinderwagen. Ze liet mijn hand los en stortte zich het zaaltje in zonder één blik achterom. Ik stond daar verbluft en de juf lachte, beter zo dan traantjes, vond ze. Op de kleuterschool had ze het eerste half jaar een beetje koele juf, dan was ze wel eens misselijk van de zenuwen, maar na de vakantie had ze een knuffelbeer van een juf, die stond met twee tegelijk in haar armen te stralen als ze binnenliepen.

Wat een herinneringen, en ze komen bij elk nieuw verhaal weer boven, dat is het fijne van de hobbydoos, alles samen delen als één grote familie.

Dat is normaal wij hebben dat allemaal gehad.En als het schooljaar uit was had ik dat ook dan gingen ze weer over naar een ander jaar.Mijn zoon doet dit jaar zijn laatste jaar en de dochter werkt al .Zo heeft ieder jaar zijn scharme met kinderen ,kleine kinderen kleine zorgen en grote kinderen grote zorgen

Een hele tijd geleden liep er een moeder behoorlijk zwanger te zijn.Samen met haar dochtertje van 4 jaar, die in haar ogen al ,, groot,, was liep zij naar de kleuterschool.Flink blijven dacht zei, je dochter vindt het leuk om naar school te gaan.Alles is goed gegaan, maar toen de moeder alleen naar huis moest lopen kwamen de tranen, en die bleven maar stromen.Dolblij kon zei tussen de middag haar dochter halen om een broodje te eten en de verhalen aan te horen.'s Middags ging het iets beter, en de dagen die volgden werden ook goed.

De tweede was niet zo moeilijk maar de derde.....mijn jongste werd groot.Alles is hetzelfde gebleven Getrouwd?? Het zijn mijn KINDEREN die horen niet al zo groot te zijn.En moeder worden??? De oudste goed, maar de jongste...nee dat kan toch niet, jij bent mijn kleine meid. Ja, dat is het moeder zijn, geweldig mooi maar soms ook zo verschrikkelijk moeilijk.

Het liefst zou ik zelf met haar brood eten, de school is ook heel dicht bij. Alleen doordat het speciaal onderwijs is, zouden er dan heel veel met taxi's moeten en het zou heel chaotisch worden. Dus vandaar dat alle kinderen hier overblijven (valt wel wat voor te zeggen).
Ik vind het vooral zwaar dat ik haar niet voortdurend meer zie, haar motoriek is wat slordig en ze valt daardoor snel + dat ze op alle prikkels reageerd, maakt haar erg kwetsbaar. Ze kan ook zomaar er vandoor gaan (ze blijft niet automatisch bij je).Ik ben gewend haar voortdurend te beschermen en dat is zo lastig om los te laten.
Ik weet wel dat het uiteindelijk goed voor haar is, maar ja, verstand en gevoel, kan erg ver uit elkaar liggen....
Het is dan wel even prettig om anderen te horen die het er ook moeilijk mee hebben/hadden.

Marije

Los laten, och, wat IS dat moeilijk! Alles went en zeker als je ontdekt dat je kind het toch wel heel erg leuk vindt op school(tje).

groetjes, Joke

Ja, ineens had Juf gelijk en was moeke een onbenul, terwijl ze 4 jaar lang de oudste en meest wijze in hun leven was geweest. Plotseling had juf grappige anecdotes te vertellen aan mij, i.p.v. dat ik alles over ze wist. Onuitstaanbaar.