Eventjes slikken.

Ons grootste zorgen meisje  moet verder.
Tot nu toe probeerde ik steeds al haar spoken zelf te verdrijven maar ze worden steeds erger en groter.Ook wegen ze steeds zwaarder.
Voor m'n dochter en voor mij.
Alhoewel ik dit laatste nooit zou durven toegegeven hebben al was het niet dat we van buitenaf ook op een punt staan dat het zo niet verder kan.
School dus.
Momenteel is ze dus reeds enkele weken thuis(omdat het op school zowel voor m'n dochter als voor de begeleiders)niet meer haalbaar(doenbaar)is.
M'n meisje staat op een verkorte wachtlijst daar haar problematiek zo ernstig is dat ze haar vooraan het lijstje zetten en ze dus op 31 mei opgenomen word voor 6 weken in een jeugd kliniek.
Voor Paranoia en psyhoses,waan ideeen en dwanggedachten.
De dingen die ze denkt en die haar dagen vullen kan ik niet opnoemen.Maar iedereen die haar helpt en goed doet denkt ze te vermoorden enzv.dus erg.

Opnames in psyhiatrie is een thema die ik mijdt daar ik een neef heb die z'n hele jeugd opgenomen was en daar natuurlijk beter uitkwam om opnieuw slechter te worden en die voor zichzelf enkel de dood nog als reddingsmiddel vond.
Hij verhing zich in het tuinhuisje.
En al al die jaren vrees ik voor een dergelijke situatie.
En die bied zich nu aan.
Natuurlijk probeer ik me te verzoenen met het feit dat m'n meisje mijn neef niet is maar...
De schrik zit erin.
Sedert 8 maanden heb ik gebroken met m'n hele familie.

Spijtig genoeg was alles wat ik voor m'n kinderen deed nooit het juiste.
Moesten ze van haar naderende opname horen dan zou ik gek verklaard worden enzv. En het is al zwaar genoeg voor mezelf om dit te doen zonder nog al die verschillende oppervlakkige meningen(want voor hulp waren ze er nooit!)

Net als toen ikzelf na bijna 16 jaar te vechten tegen autisme het niet meer aankon. M'n moeder vond dat ik een fikse trommeling verdiende en broer en zus vonden dat ik op reis moest.Maar een opname? En toch is dit het beste geweest voor me.
Ik vind nu vrede in m'n gezin en probeer autisme meer te plaatsen ipv er steeds weer tegen te vechten enzv. Geeft geen zin.
Ook dringt nu pas tot me door wat de begeleiders en dokters me de hele tijd probeerden bij te brengen...wat wil jij voor jezelf?

Ik? Die persoon was zover op de achtergrond gegleden dat ze er gewoon niet meer was. Gewoon iemand die steeds sprong om iedereen te helpen.Terwijl ze op was en niets meer te bieden had.

Sinds kort ben ik gestopt met bijna al m'n medicatie.M'n meisje kwam thuis met de mededeling dat de schoolpsyhiater sprak van opname enzo. En toen heb ik gezegd...ik moet ontwaken om te beseffen wat er allemaal gebeurd.
Ik kan er niet meer tegen vechten,hopelijk brengt opname en aanpassing  van medicatie verlichting.
Momenteel neemt ze reeds 3 jaar een bepaalde medicatie en zou dit moeten gewend zijn maar ze heeft nog steeds nevenwerking zoals opstaan als een zombie.
Ook zou ze een hogere dosis moeten nemen om haar resultaat te geven.
Maar ze strompelt dan rond als een gedrogeerde.Dus was dat weer afbouwen.

Het is wel es triest als je niemand hebt om dit es mee te delen of er gewoon voor je is.Maar ik heb nu eventjes al die mensen gewist die er nooit voor mij waren of die aldoor bewezen hebben dat ze mij en m'n gezin geen goed aan deden.
Ik ben opgevoed met de woorden...doe maar gewoon en wees flink en je moet maar zien dat nooit iets vertelt over alles wat het daglicht niet mocht zien.
Je bent veel te mals...je moet er door slaan en je vuist op tafel slaan...ze zullen wel leren normaal doen.Straffen!.

Neen zo ben ik niet,nooit geweest.Zit niet in m'n aard.Steeds heb ik gezocht naar oplossingen maar moet nu aanvaarden dat ik niet genoeg ben.
We moeten verder hulp aanvaarden van mensen die kennis hebben op dit gebied.
M'n verborgen tranen zullen drogen eenmaal ik merk dat het beter gaat.Want ik mag ze niet uiten.Omdat hun angst weer gevoed zou worden.

Ik hoop op beterschap.
Alhoewel ik mezelf vandaag betrapte op het gevoel dat ze zou genezen.
Genezen zit er niet in.Enkel een pleister op de wonde leggen die die nooit zal helen.Maar als die m'n meisje beter maakt dan koop ik het hele doosje.

Denken aan vandaag en misschien morgen maar niet in de toekomst.

Ik schrijf nu niet meer zoveel want ik vrees dat (ze) meelezen.
En ik heb ze niets meer van mezelf te bieden.

Van jullie hobbydoos,Perle.

Lieve Perle,

Lieve Perle

Ik weet niet goed wat zeggen ,maar laat de moed niet zakeen je bent een fantastiche moeder

Lieve Perle,

 

Heel veel sterkte, je bent en blijft een goede moeder

Woorden schieten tekort. Ik kan je alleen maar een hele dikke  geven

Ik wens je veel sterke en kracht voor jou en je dochter!

LievE Perle

de moed niet laten zakken, je bent een sterke vrouw, en jullie zullen erdoor komen