Het moederschap valt niet altijd mee.

Zal zeker heel herkenbaar zijn.
Mijn oudste dochter heeft 3 jaar geleden (2 dagen voor haar 25ste verjaardag) zomaar van het ene op het andere moment een herseninfarct gehad. Omdat ze nog thuis woonde en ik een alleenstaande ouder ben (de vader is uit beeld), was dat een pittige tijd. Bezoeken regelen, revalidatie, een stroomversnelling van een plots ander leven. Toen ze weer naar huis kwam zaten we met z'n twee in de huiskamer los van elkaar met heftige emoties en samen delen. Ze had verzorging nodig en haar leven was haar leven niet meer.

We zijn nu ruim 3 jaar verder, haar baan die ze had is gestopt vanwege de blijvende beperkingen. Ze vecht, huilt, laat los, zoekt en vindt weer na vallen en opstaan. En ik voel me volop moeder. Ik sta naast en achter haar, deel en laat los. Er zijn waar nodig en tevens begrenzen omdat ze stap voor stap haar eigen levens verantwoordelijkheid op een andere manier weer leert dragen. Blij zijn met elke stap voorwaarts en die vieren, verbondenheid ervaren, weten dat je van elkaar houdt en ook de momenten dat we elkaar in de weg zitten omdat zoeken naar evenwicht en duidelijkheid soms wazig is.

Uitspreken en ervaren. Weten dat er een andere weg is en dat de weg die ze ging voorbij is. Hartverscheurende momenten en ook veel humor.

Waarom nu dit berichtje. 5 T/m 13 november is de week van chronisch zieken. Na het lezen van het blad Chronisch............ben ik zo trots op mijn dochter. De verhalen in het blad zijn triest en zeer individueel. Jonge mensen die afgesneden worden van hun leven en een ander leven op kunnen gaan bouwen. Zelf de cement zijn, snappen dat je niet de enige bent, weten dat je het zelf moet doen, zelf je leven kan maken of breken, bij de pakken neer gaan zitten of karaktervol je eigen verantwoordelijkheid nemen en zoals de jongere in het tijdschrift weer een zinvol leven gaan ervaren en blijven werken, onderhouden om niet terug te vallen.

Marc de Hond is de ambassadeur van de Week Chronisch Zieken. Hij zegt zo mooi: Ik ben fitter dan de meeste Nederlanders, en voel me zeker niet chronisch ziek.

En naar die zin is mijn dochter op zoek, en zij zal net als Marc en vele anderen haar weg vinden samen met de mensen die van haar houden..........en ik sta voorop in die rij met de juiste afstand

Lieve groetjes van een moeder.

Ik jou ook Martha. Wat ik heb geleerd is dat elk huisje een eigen kruisje draagt. We hebben allemaal te maken met verlies (in veel vormen), zoeken, vallen en opstaan en vinden. Ook hier op het forum.

Bedankt voor je prachtige wens

woorden schieten mij te kort...................

Een herseninfarct op zo'n jonge leeftijd is ontzettend ingrijpend. Mijn schoonzus heeft op 54 jarige leeftijd een hersenstaminfarct gehad en kon daarna alleen nog maar haar ogen bewegen. Ze heeft op die manier nog ruim een half jaar geleefd voor ze overleed.

Mijn man is op zijn 16e halfzijdig verlamd geraakt en hij heeft altijd de instelling gehad: kijk niet naar alles wat je bent kwijtgeraakt, maar naar alles wat je nog kunt. Hij is altijd positief en neemt zijn beperkingen zoals ze zijn, probeert er zo goed mogelijk mee om te gaan en probeert zichzelf zoveel mogelijk zelf te redden. Pas op het moment dat je écht 2 handen nodig hebt, zal hij mij of 1 van de kinderen erbij halen.


Ik heb bewondering voor je dochter die zo aan het terugkrabbelen is met vallen en opstaan. En ook voor jou, want het zal niet altijd gemakkelijk voor je zijn.

Wat een verhaal en wat een bewondering voel ik voor jullie!!Het is een beste uitdaging voor jullie . ik wens jullie wat beppemartha zo mooi schrijft een leven vol lichtpuntjes.

Hoi Tikoes

Ik heb veel bewondering over voor jouw dochter en ook voor jou.Ik heb zelf een dochter die volgende maand 24 jaar word .en voor de rest sluit ik mij bij de dames hierboven aan

Daarom deze hartjes beer

Dat klopt breinaald, het komt niet door de brievenbus.

wat een verhaal Tikoes jullie kunnen trots zijn op jezelf ik heb veel respect voor jullie

Wat hebben jullie veel meegemaakt, erg heftig.
Ik heb bewondering voor jullie alletwee.
Dat de toekomst heel veel zonnestraaltjes aan
jullie zal schenken!!! Een warme groet, Wil B.

Ik sluit me echt aan bij alle bovenstaande reacties.

Ik heb bewondering voor al die mensen die door een of ander diep dal zijn gegaan en door hun positieve instelling en hulp van dierbaren en anderen er weer uit zijn gekomen.
Groet, Tineke01