Hebben jullie dit ook ?

Dat is geen dimentie light, dat is zorgen heavy. Als moeders hoofd staat naar haar kind, staat het niet naar onbelangijke dingen als hekken en namen. Zorg je wel goed voor jezelf? Want als je dat doet, dan pas kun je goed voor anderen zorgen.

Jouw benaming klinkt toch heel wat beter Magtelt .
Voor mezelf zorgen ? Ja, dat zeggen de dokters en verpleegsters ook, maar wanneer ? Tijdsgebrek, geen fut, en mezelf wegcijferen omdat kind/gezin op de eerste plaats komen zijn de voornaamste oorzaken dat dit niet gebeurt.
In het begin van elke maand denk ik : ok, nu wat meer tijd voor mezelf maar telkens komt er iets tussen zoals een onverwachte opname in het ziekenhuis, onverwachte afspraken met dokters, enz...

Ooit, ooit zal het beteren, troost ik mezelf. Ik blijf hopen hoor.


 

Denk dat de beste manier om wat beter voor jezelf te zorgen is de hulp die anderen aanbieden ook echt aannemen, ook al kun je het zelf. Op die manier heb je wat tijd voor jezelf.

Dat is té triest voor woorden dat niemand jullie hulp kan bieden. Inderdaad, in nood leer je je vrienden kennen, maar dit is toch wel heel erg. Ik wil je enorm veel sterkte toewensen, ik zou willen dat wij als hobbydoosjes wat voor je zouden kunnen doen.

Om even terug te komen op de titel van je topic: ik deed het omgekeerde toen mijn man ernstig ziek in het ziekenhuis lag, ik noemde mijn zoon bij de naam van mijn man

dat kan ik geloven Dine dat het woordje neen soms wonderen bij een mens kan doen . Ik ben ook zo van die slag , voor iedereen steeds maar alles overhebben , jezelf wegcijferen voor een ander . Maar ik heb wel degelijk veel vrienden en familie  die dit ook voor mij doen , dus das dan weer het grote verschil . Wij hebben geen auto en toen mijn zoon eerst voor allerlei onderzoeken moest en nadien in het ziekenhuis belandde (redelijk ver uit de buurt) stonden er altijd mensen voor ons klaar die ons weg brachten en terug kwamen halen .  Zo zou het dus bij iedereen moeten zijn , alleen is de realiteit spijtig genoeg anders . Ze zeggen altijd dat ieder huisje zijn kruisje heeft , maar als ieder een beetje helpt is het voor iedereen wel wat draaglijker . Ik hoop voor u dat de mensen dit snel inzien en niet alleen als zij ook in de problemen komen te zitten .

Toen ik een jaar of drie geleden te horen kreeg dat ik een cyste op een eierstok had en dat er "iets kwadaardigs" in mijn bloedwaardes zat, zei een vriendin dat ze wel alles voor me wilde doen...behalve ramen lappen en stofzuigen. Uiteindelijk kwam ze niet eens op ziekenbezoek, omdat ze het zó druk had haar en haar mans 65ste verjaardagen te plannen, dat ze nodig moest kamperen in de tijd van mijn operatie en herstel. Ze verwachtte wel dat ik het weekend na de operatie, desnoods in een rolstoel, mijn opwachting zou maken op het landgoed waar het feest was. Nou mooi niet gedaan, hoor.

Andere vriendinnen en buurvrouwen kwamen wel op bezoek en namen, toen ik thuis was, soepjes ed mee om Ton wat zorg uit handen te nemen.

Zo leer je inderdaad je vrienden kennen