Weten jullie dit al

Dit gaat over het redden van een mensenleven met de letters
” P.L.A.T.”

Een voorbeeld: tijdens een BBQ feestje struikelde een vrouw en viel. Ze verzekerde iedereen dat ze zich niet bezeerd had en wees medische hulp van de hand. Volgens eigen zeggen was ze gestruikeld over een steentje vanwege haar nieuwe schoenen.
Ze hebben haar een beetje gefatsoeneerd en een nieuw bord met eten gegeven. Hoewel ze een beetje ontdaan was heeft ze zichzelf goed geamuseerd de rest van de avond.
De man van Jane echter belde na de BBQ iedereen met de mededeling dat zijn vrouw naar het ziekenhuis was gebracht.. Om 06.00 uur stierf Jane.
Ze had een herseninfarct gehad tijdens de BBQ. Als zij geweten hadden wat de signalen van een infarct zijn, zou Jane misschien vandaag nog bij ons zijn geweest. Sommigen sterven echter niet, maar worden invalide; hulpeloos en hopeloos.

Neem even één minuut om het onderstaande tot je te nemen…
Een neuroloog zegt dat als een slachtoffer van een beroerte binnen 3 uur bij hem is dat hij de effecten van een attack volledig ongedaan kan maken.
Volgens hem is de truc om de signalen te herkennen en vast te stellen en dan de patiënt binnen 3 uur de nodige zorg te laten ontvangen.
Soms is het moeilijk om te zien dat het om een hersenaandoening gaat. Helaas, het resultaat is een ramp.
Het slachtoffer kan ernstige hersenbeschadiging hebben opgelopen als omstanders niet in staat zijn om de symptomen te herkennen.

Lees dit en leer het van buiten!!
Omstanders kunnen een infarct herkennen door slechts vier simpele opdrachten te geven:

P : Praten; laat de persoon een simpele zin uitspreken
L : Lachen; Vraag het slachtoffer te lachen
A : Armen omhoog; laat de persoon beide armen tegelijk omhoogsteken
T : Tong; vraag om de tong uit te steken.

Als hij of zij moeite heeft met één van deze opdrachten bel dan onmiddellijk 112 en beschrijf de symptomen aan de telefonist(e).

Een cardioloog beweert dat als iedereen die deze e-mail krijgt hem doorstuurt naar 10 andere mensen, je er van uit kunt gaan dat er tenminste een leven is gespaard.

Dat zijn inderdaad goede tips...
Dat vindt ik het moeilijke aan ziektes...
Zodra je de symptomen kent ben je gewoon veel beter
voorbereid...
Bijvoorbeeld bij suikerziekte zijn de symptomen:
Veel drinken en plassen kan een te hoge bloedsuiker
betekenen
Gewicht verliezen zonder rede
Slap en vermoeid zijn
Tintelende handen en voeten ( kramp ) komen voor bij te
hoge bloedsuiker
Ook ik wist dit niet tot ik mijn partner leerde kennen
die suikerziekte heeft. Het heeft mij mijn ogen doen
openen.
Hopelijk doet iedereen ook hier zijn voordeel mee. Een
gewaarschuwd mens telt ten slotte voor 2.
Groetjes, Suzanne

Goed om te weten!!

dank je wel ik kende ze niet en je weet natuurlijk nooit waar je voor komt te staan

Wat heftig Lydia, en wat goed dat je er weer bovenop bent gekomen.

carlaevelien wrote: Wat heftig Lydia, en wat goed dat je er weer bovenop bent gekomen.

Dat is het zeker, jij hebt het zelf aan den lijve ondervonden.

Hopelijk kan ik voornoemde tips onthouden, al hoop ik natuurlijk dat ik er nooit gebruik van hoef te maken.

Groetjes, Tineke01   

creaans wrote: Corine, hoe gaat het nu met je man? Lydia, heel fijn en goed dat je er weer bovenop bent gekomen. Ja, ik vond zo goed om te lezen, dacht dat is ook iets voor hier, om het neer te zetten.

Haalo Creaans,

Hij gaat gelukkig vooruit,zijn evenwicht is nog wel
verstoord en hij spuugt nog veel.
Maar de neuroloog zei al dat we pas eind Juni kunnen
zeggen hoe hij er nu voor staat, er is een gedeelte in
zijn hersenen beschadigd maar wij weten nu nog niet of
het blijvend is en of de andere hersenen dit over kunnen
nemen.
Ik ben heel blij met het stukje wat jij geschreven had,
zo kan je direct handelen als je het weet.
Bij mijn man waren de symptomen niet heel zichtbaar, maar
achteraf bekeken hing zijn mond een beetje en stond zijn
oog heel raar.
Bedankt voor je reactie

Bedankt voor je verhaal Lydia.

@ Creaans: ik wist dit inderdaad

Heel veel sterkte Lidia. Wat ontzettend dapper om het hier zo te vertellen. Het moeilijkste lijkt me dat je zelf beseft dat je anders bent. En dat dingen die vroeger vanzelf gingen nu ineens zoveel moeite kost. Vooral als je voor het oog de dingen weer op gaat pakken denken mensen dat je dan ook wel weer helemaal opgeknapt bent. Maar niets is minder waar.

Ik wil jullie ook heel veel sterkte wensen Corine. Steeds opnieuw dingen ontdekken die ineens niet meer lukken moet een grote frustratie zijn. Maar ik kan me voorstellen dat de dankbaarheid voor alles wat er nog is ook heel groot is.

Ook ik heb vanaf de zijlijn meegemaakt wat het met je doet als je familielid een hersenbloeding krijgt. Mijn opa is inmiddels overleden maar heeft nog jaren geleefd na zijn eerste hersenbloeding. Die kreeg hij als ik het goed zeg rond zijn 40e. Na een leven van hard werken (hij was bakker, bakte 's nachts en verkocht het overdag) was het ineens over en uit. Toch was hij in mijn eerste kinderjaren een hele actieve man. Hield van zijn groentetuintje, ging op stap met zijn kleinkinderen (uiteindelijk had hij er 30) en was altijd in de weer. Later kreeg hij nieuwe herenbloedingen en infarcten. Zelfs zo heftig dat hij uiteindelijk volledig in een rolstoel terecht kwam. Een zwaar jaar voor mijn oma en de familie toen hij in een verpleegtehuis terecht kwam en de artsen vonden dat hij nooit meer thuis zou kunnen wonen. Maar mijn familie was niet voor een gat te vangen. De oudste zoon kocht een ander huis waar opa en oma bij in konden wonen. Ze hadden een eigen ingang, eigen slaapkamer, eigen douche en toilet maar konden toch binnendoor naar elkaar toe. Ze hebben er jaren gewoond. En toen overleed mijn oma. Voor de familie weer een moeilijke periode. Want wat moesten we nu met mijn opa die volledig hulpbehoevend was en niets zelf kon. Maar ook dat hebben ze weer met elkaar opgevangen en tot zijn overlijden is mijn opa in zijn eigen huisje blijven wonen liefdevol verzorgt door zijn dochters en schoondochters. Alle hulde natuurlijk voor zijn oudste zoon en zijn vrouw die werkelijk alles aan de kant hebben gezet om voor hun (schoon)vader te kunnen zorgen. Mijn opa heeft zeker (even vlug gerekend) 14 jaar bij hun in huis gewoond. Waarvan de laatste 5,5 jaar alleen.

Ook hij was geestelijk veranderd. Wat hij vroeger nooit gedaan zou hebben deed hij nu. Hij dronk bier bijvoorbeeld. Terwijl hij dat nog nooit had gedaan. Een heel simpel voorbeeld. Maar nog steeds denkt de familie in dankbaarheid terug aan de vele jaren die ze met hem hebben gehad. Terwijl ze dachten dat hij niet meer uit het verpleegtehuis thuis zou komen.

Wat er wel bij gezegd moet worden is dat mijn opa en oma zes kinderen hadden. Die allemaal getrouwd waren. Ik denk dat het met 12 man makkelijker op te hoesten is dan wanneer je alleen bent. Dan zou dit gewoon niet mogelijk zijn.