Zo’n raar gevoel ...

al zeker een tweetal weken zit ik precies met een ongelooflijke drang om gewoon een deel kleren in te pakken , de auto in te stappen en weg te rijden , maakt niet uit waarheen of zelfs voor hoelang... het zou me zelfs niet schelen dat ik helemaal alleen zou vertrekken wat ik zo'n raar gevoel vind.. met de dag langer word dat gevoel alleen maar sterker en drang om het echt te doen word groot...

ik heb geen idee vanwaar dit gevoel komt en of dit eventueel een soort van weglopingsgevoel van alle probs is maar het idee om het al te doen geeft me een leuk gevoel ...

ik denk,dollydotteke, dat je heel moe bent van al je zorgen en redderen! Ik ben bang dat jouw energiepotje aardig leeg an het raken is en je daarom het gevoel krijgt ik stap in de auto en ben weg...weglopen idd,niet omdat het je niet interesseert maar omdat je tijd en ruimte en rust voor jezelf nodig hebt!!!

hou wel goed voor jezelf in de gaten dat je geen depressieve gedachten gaat krijgen, trek dan op tijd aan de bel bij huisarts!! maar zoals ik het nu lees,is het hem dat (nog)niet...meer het gevoel van bekijk het allemaal maar...ik stap in mn autootje en zie wel waar ik uitkom,lekker alleen ikke,geen gezeik,gezeur en sores...heb je de mogelijkheid om af en toe te gaan? lekker uitwaaien in bos of aan zee, je gedachten de vrije loop,de ruimte om te gillen...doen hoor!! En wat let je om 's avonds in je bed je fantasie de ruimte te geven, droom lekker weg van een hutje op de hei of een paleisje aan zee of van hoe of wat je droomhuisje ook zou zijn.

Blijf van jezelf afschrijven en vooral ook goed voor jezelf zorgen. Ben lief voor jezelf Dollydotteke,dat verdien je en heb je bovendien kei-hard nodig!! Leg de lat niet te hoog voor jezelf, en geef jezelf de tijd en aandacht die ook jij hard nodig hebt!! Dikke knufffffffff,van mij

Hallo dames,

Hier nog iemand hoor met een autist van 10 jaar in huis! Gelukkig zijn er meer moeders en we weten allemaal hoe zwaar het is en hoeveel energie het kost!

Ik ga er eens in de 6 weken tussenuit, voor 1 dagje maar hoor, naar een vriendin waar ik heerlijk een dagje mezelf kan zijn. Ik heb het echt nodig om mijn batterij weer op te laden en verder te kunnen gaan.

We zijn niet alleen!!!  

Och meis,
Hoe vaak ik al met een koffer in de hand gestaan heb.... Dat begon al toen ik 15 was. Was bijna naar st Maarten gegaan en Jamaica, gelukkig hield mijn vliegangst me hier.
Iedere keer heb ik mijn koffer weer uitgepakt en heb gewoon dagjes voor mezelf gepland om lekker te gaan winkelen, etalages te kijken of gewoon ergens een broodje eten. Even alleen maar aan jezelf denken gaf mij weer energie om het ene been voor het andere te zetten en weer een stap voorwaarts te doen.
Het mag hoor om gewoon eens alleen aan jezelf te denken, doe dat ook! Je batterijtje moet zo nu en dan opgeladen worden met leuke dingen en herinneringen.

Veel sterkte

Wat jammer dat we niets anders kunnen doen, dan proberen je een hart onder de riem te steken.
Hopelijk helpt het je een beetje. Voor de toekomst:
veel zonnestraaltjes gewenst.

Wat een schatten van mensen zitten hier toch 

hallo iedereen ,

hartelijk bedankt al voor al jullie steun maar vandaag ben ik gecrasht geweest , na een stomme woordenwisseling met ventje lief escaleerde het tot een hele dag zwijgstand en ja daar ontplof ik van , ik heb wel urenlang zitten huilen , het moest er allemaal uit ...tijdens m'n huilsessie kwam hij mij troosten omdat hij merkte dat hij te ver was gegaan en ik heb hem dan ook ineens dit gevoel van willen weggaan uitgelegd , heel voorzichtig aangezien ik niet wilt dat ik wil ontsnappen aan hem en hij wou me helpen . ik ga nu zoeken of iemand eventjes wil opletten op m'n diertjes zodat wij gewoon de auto kunnen instappen en wegrijden . ik wil naar veel groen en waar een beekje is , dat is iets waar ik nu gewoon wil zijn , aan de kant van een beekje gaan zitten met alleen maar de stilte van het water . spijtig genoeg kan ik de honden niet meenemen aangezien feria dit nog altijd niet mag wegens dat zijn poot nog altijd overbelast is , maar volgende maand zou hij naar een nieuw huisje kunnen bij een vrouw die grote grond heeft en zelf dierenartsopleiding heeft gehad , als ik het toch ene maandje kan uithouden kan ik wel taisen meenemen als feria geplaatst is maar ik weet niet of ik het nog wel een maand uithoud...

jammer genoeg niet , zij word nu geopereerd aan haar ogen waardoor hij maar pas volgende maand naar haar kan

Hoi Dollydotteke,
Wat kan het leven soms toch zwaar zijn hè.
Probeer alsjeblieft positief in de toekomst te kijken.
Ik heb het ook wel eens moeilijk gehad en mij hielp het goed om alleen een eind te gaan fietsen met de gedachten op nul. Soms dwaalde ik af en kwamen de zorgen weer boven maar dan dacht ik, weg ermee ik ben nu aan het fietsen en geniet van alles om me heen. Wandelen is trouwens ook een optie. Neem uit voorzorg de paraplu mee, heb je ook het gevoel dat je ergens mee kunt slaan als je soms "lastige" mensen tegen mocht komen.
Doe verder wat alle vorige hbbydoosjes ook aanraden.
Veel sterkte met alles hoor!
Groet, Tineke01   

Omdat ik me aansluit bij de andere hobby-doosjes.