Moest ik mijn leven kunnen herbeleven,

dan zou ik wel het een en het ander veranderen. (op voorwaarde dat ik dan zou weten wat ik vroeger toen gezegd had en ook wat ,de gevolgen daarvan waren.

Die ene dag dat we eens naar Antwerpen gingen en ik in de grand-bazar bij de bakken met pruiken bleef staan, vroeg mam of ik zo’n lange pruik wilde, ik zou er twee mogen kiezen, een lange zonder en een lange met twee vlechten in.

Toen mam vroeg of ik, net als broer, ook

een roze jas,

een hippie jas,

ook oorringen wilde hebben,

Dan zou ik op al deze vragen van mam, volmondig JA  zeggen in plaats van aarzelend een nee.

Ook zou ik dan volgehouden hebben om te vragen om toch een jurkje te dragen.

Die ene keer dat we aan zee waren (we gingen elk jaar de hele maand juli naar zee), ik was toen zes jaar dat tante een jurkje voor mij gekocht had, wat ik de dag voordien in die winkel zag hangen. Ik had het van tante gekregen (Tante was hoogzwanger en is half augustus bevallen van een dochter). Mam was naar de dokter geweest toen tante mij dat jurkje aandeed. Ik blij

Echter, toen mam ’s avonds terug kwam, moest dat jurkje uit. Want jongetjes droegen geen jurkjes.  Ik terug verdrietig. 

Toen mam op het einde van haar leven, dement geworden is, (in het begin) dan heeft mam mij gevraagd of ik haar kon vergeven omdat zij mij nooit een jurkje heeft laten dragen. En ook dat zij voor mij die pruiken niet zelf gekocht had, en ook nooit een roze jas gekocht had. Ik heb toen gezegd dat zij daar niet moest mee inzitten, want ik heb het haar nooit kwalijk genomen. Toen zei mam dat ze blij was dat ik het haar niet kwalijk genomen had