poes....

Gelukkig niets aan de nieren of lever. Ik heb een kat moeten dwangvoeren, die iets aan de lever had. We wisten zijn leeftijd niet, hij woonde 7 jaar bij ons en was klein van stuk, dus eerst schatte de dierenarts hem op anderhalf jaar, maar na die 7 jaar leek hij dat nog steeds. Ik heb zitten janken, terwijl ik hem het krachtvoer in het bekje moest spuiten, en even later gaf hij het over. Hij zat zo zielig voor zich uit te kijken, hij vond er niets meer aan. Terwijl hij altijd zo'n vrolijk beestje was, zijn gevoel voor humor was helemaal weg. Dan duurt het even voor je je weer kunt concentreren op de goede herinneringen.

Ja, ik heb fotoalbums speciaal met onze katten en echt de beste herinneringen aan alle katten, die mijn leven gedeeld hebben. Vanaf Iwan de Verschrikkelijke, die op mijn stapelbed sliep en nachtmerries weghield, toen ik nog klein was. Die heette oorspronkelijk Mignon en had een lief poesje moeten zijn, maar het werd een zwartwitte kater, heel stoer tegen grote mensen, die probeerden ons kinderen te kussen. Dan flitsten die groene ogen en ging hij vóór ons zitten. Niet iedereen durfde, hoewel hij nooit iemand aanvloog of zelfs maar een krabbel gaf.

carolina2 wrote: zij niet, zij zit op mijn schoot luidkeels te spinnen

dankjewel Iew en Mutti

Heel veel sterkte en wij zijn er, als je erover wilt praten.

Ach dat is nou niet het nieuws waar ik op gehoopt had. Geniet deze laatste momenten en veel sterkte voor later.

Inderdaad ,het is goed zoals het is ,maar het doet wel ontzettend veel pijn .

Ik wens jullie nog een paar vredeige liefde volle dagen .

Poes weet het niet ,maar jij kan haar laten voelen hoeveel je van haar houdt en dat voelt ze wel .

Heel veel sterkte .